هنگامي که عبيدالله بن زياد از عزيمت امام حسين عليه السلام به جانب کوفه آگاه شد، شخصي به نام حصين بن اسامه تميمي و بعد شخص ديگري از فرزندان جشيش بن مالک را که مسئوليت افراد سپاهي و لشکري او را بر عهده داشت، فرستاد و او در «قادسيه» فرود آمد و لشکر را از «قادسيه» تا «خفان» و از «قطقطانه» تا«لعلع» [1] مستقر نمود [2] .


سپس فرمان داد ما بين «واقصه» [3] تا طريق شام و از آنجا تا راه بصره را محاصره نمودند و به کسي اجازه ي ورود يا خروج از اين محدوده را نمي دادند، و هنگامي که امام حسين عليه السلام اعراب را در اثناي راه ملاقات فرمود از آنها درباره ي اين محاصره پرسش کرد، آنها گفتند: بخدا سوگند ما نمي توانيم اين حلقه ي محاصره را بشکنينم و قدرت بر اين کار را نداريم! پس امام عليه السلام به راه خود ادامه داد [4] .

سفيان بن عيينه از علي بن يزيد و او از علي بن الحسين عليها السلام نقل مي کند که آن حضرت فرمود: پس از خروج از مکه در هيچ منزلي فرود نيامديم و از آنجا کوچ نکرديم مگر اينکه پدرم ماجراي يحيي بن زکريا و کشته شدن او را يادآور مي شد، و روزي فرمود: از پستيهاي دنيا نزد خدا اين است که سر يحيي بن زکريا را به رسم هديه نزد بدکاره اي از بني اسرائيل بردند [5] .