((حاج شيخ حسن )) كه از نوادگان ((مرحوم آيت الله العظمي صاحب جواهر رضوان الله تعالي عليه )) است از ((حاج منشيد بن سلمان )) كه انسان عارف و بصير و با خدا و مورد اعتماد بود نقل كرد:

مردي از طايفه براجعه به نام ((مخيلف )) پاهايش فلج مي شود و سه سال از ابتلاي او به اين مرض مي گذرد و هر چه معالجه و درمان مي كند اثري نمي بيند ولي چون از آن عاشقان ((ابي عبدالله الحسين (ع ))) است با اينكه فلج است و پاهايش حركت نمي كند به رفقايش مي گويد:

((زير بال مرا بگيريد و مرا به مجلس عزاداري حضرت سيدالشهداء ببريد.)) مردم هم كمكش مي كردند و او را به حسينيه مي آوردند، چون به سختي مي نشست همه اش به محمد و آل محمد صلوات اللّه عليهم اجمعين متوسل مي شد و آنها را به درگاه حق شفيع قرار مي داد تا خوب شود.

(شيخ خزعل? از علماي صاحب نفوذ و معروف خوزستان ، حسينيه اي داشت كه دهه اول محرم در آنجا سوگواري با عظمتي بر پا ميكرده و در آن شهر رسم بود كه وقتي سخنران يا مداح به ذكر مصيبت مي رسيد مردم مي ايستادند و با لهجه هاي مختلف جواب مي دادند و بعد به سر و سينه مي زدند).

روز هفتم محرم مرسوم بود كه مصيبت ((حضرت ابوالفضل العباس (ع ) )) را مي خواندند، در اين روز زير بغل ((مخيلف )) را گرفتند و كنار منبر نشاندند كه پايش را زير منبر دراز كند.

ذاكر بخواندن شهادت نامه و مصيبت رسيد اهل مجلس از زن و مرد قيام كردند و با نوحه و زاري و عزا به سر و صورت و سينه مي زدند، همين كه جوش و خروش بلند شد و همه گرم عزاداري شده و از خود بي خود شدند، فرياد ((وا عباسا)) بلند شد و گويا در و ديوار مجلس با عزاداران هم ناله بود.

كه يك مرتبه ديدند ((مخيلف )) دردمند و فلج ، و زير منبر نشسته ! روي پاهايش ايستاد و ميان سينه زنها آمده و به سر و سينه و صورت مي زند ونوحه سرايي مي كند، و مي گويد: ((من مخيلفم كه آقاحضرت عباس (ع ) مرا شفا داد.))

وقتي كه مردم خرمّشهر اين معجزه و كرامت را از ناحيه ((حضرت اباالفضل (ع ))) ديدند شور و غوغايي بپا شد و تمام عزاداران به سوي ((مخيلف )) هجوم آوردند و لباسهايش را به عنوان تبرك پاره پاره كردند و دست و صورتش را بوسه ميزدند.

آن روز مجلس عزاداري ادامه پيدا كرد، با اينكه بنا بود ظهر اطعام كنند، ولي تا نزديكي هاي شب طول كشيد و همچنان مردم با شور و هيجان و احساسات وصف ناپذير آرامش نداشتند و صداي وا عباسا را با گريه بلند جواب مي دادند.

تا اينكه كم كم جوش و خروش حسيني بحال عادي برگشت و از او سؤ ال كردند:

((چطور شفا پيدا كردي ؟!)) جواب داد:

وقتي كه مردم ايستادند و به سر و سينه مي زدند و گريه مي كردند و مي گفتند:

واويلا علي العباس از خود بي خود شده و حالت خواب و بيداري به من دست داد، يك وقت ديدم آقايي خوش سيما و نوراني و بلند قامت ، سوار بر اسبِ بلند بالا و درشت اندام به مجلس حاضر شد و پيش من آمد و فرمود: ((مخيلف چرا بلند نمي شوي با اين مردم همراهي كني و براي عباس به سر و سينه بزني ؟))

گفتم : ((آقا جان عليل هستم .))

فرمود: ((برخيز و به سر و سينه بزن .))

گفتم : ((آقا نمي توانم مريضم .))

باز حضرت فرمودند: بلند شو.

گفتم : ((آقاجان پس دستت را بده تا بگيرم و بلند شوم .))

يك وقت صدا زد: ((مگر نمي بيني دست در بدن ندارم .)) گفتم :

((پس چطور بايستم .)) فرمود:

((ركاب اسب مرا بگير و بلند شو.))

دست بركاب گرفتم و از زير منبر بلند شدم ، يك وقت ديدم هيچكس نيست فهميدم ، ((آقا حضرت اباالفضل قمربني هاشم (ع ) مرا شفا داده است ،)) من هم خودم را ميان جمعبا آنان به عزاداري پرداختم اباالفضل (ع ) مرحوم علامّه بزرگوار ((حاج شيخ محمد باقر بيرجندي )) در ((كتاب كبريت الاحمر)) نقل كرده :را ديدم كه مي گفت : ((هر كس با اين عبارت ((عبداللّه اباالفضل دخيلك )) يعني اي بندخدا اي ابوالفضل دستم به دامنت پناهم بده . متوسل به حضرت اباالفضل العباس (ع ) شود حاجتش برآورده مي شود.

من بارها با اين عبارت ، به ((حضرت عباس ع)) متوسل شده ام و به نتيجه رسيده ام و از راهي كه گمان نمي كردم ، مشكلاتم حل مي شد.

از آن جمله وجهي لازم داشتم و خيلي هم برايم گران بود كه از لئام خلق قرض كنم ، به ((آقا حضرت اباالفضل (ع ))) متوسل شدم بي فاصله يكي از برادران ديني كه از او چنين كاري معهود نبود، بيست تومان براي حقير فرستاد و مهم من ((به بركت توسل به حضرت باب الحوائج اباالفضل العباس (ع ))) بر طرف شد و نظير آن زياد مشاهده كردم . (34)