حضرت آية اللّه آقا سيد حسن ابطحي فرمود:

يكي از دوستان من فرمود من از وليّي از اولياء خدا شنيده بودم كه هركس هر صبح و شام بر مصائب حضرت سيدالشهداء ع گريه كند و اين كار را لااقل يكسال ادامه دهد به محضر مبارك حضرت بقية اللّه روحي فداه مشرف ميگردد من اين كار را براي آنكه به آن حضرت اقتداء كرده باشم ، زيرا معروف است كه خود حضرت در زيارت ناحيه مقدسه فرموده :

اي جدّ بزگوار براي تو هر صبح و شام گريه مي كنم .

و به خاطر آنكه ثوابهاي زيادي براي گريه كردن بر حضرت ابي عبداللّه الحسين ع وعده داده شده و بالاخره به خاطر آنكه شايد موّفق به زيارت آن حضرت گردم يك سال ادامه دادم .

در اين مدّت روح انعطاف پذير عجيبي پيداكرده بودم ، رقّت قلب كه از علائم انسانيّت است در من ايجاد شده بود و بالاخره يك روز كه طبق معمول همه روزه ام كتاب مقتل را باز كرده بودم و مشغول مطالعه مصائب آن حضرت بودم و خود را مهيّا براي گريه كردن ميكردم ، ديدم قبل از من صداي گريه از اطرافم آهسته آهسته بلند مي شود، اول گمان كردم كه در آن نزديكي جمعي دور يكديگر جمع شده اند و برچيزي گريه مي كنند، ولي با كمال تعجّب اين چنين نبود، يعني كسي در آن نزديكي وجود نداشت كه صداي گريه اش تا اين حد سريع به گوش من برسد به هر حال مشغول كار خودم شدم و كم كم اشكي از گوشه هاي چشمم سرازير شد، يادم هست كه آن روز روضه حضرت علي اصغر ع را ميخواندم و بر مصائب آن طفل شير خوار گريه مي كردم ، صداي گريه اي كه در اطرافم بود با شدّت گريه من شدّت ميگرفت ، كم كم خودم را مثل آنكه در مجلس روضه پرجمعيّت و با حالي قرار گرفته باشم حس مي كردم .

حال نمي دانم در و ديوار بامن گريه مي كردند، ياملائكه آسمان در آن خانه جمع شده بودند و زمزمه داشتند، يا آنكه مؤ منين از جنّ بامن هماهنگي مي كردند، هرچه بودمن خوشحال بودم كه امروز تنها نيستم ، مدتي اين وضع به طول انجاميد كم كم صداهاي گريه و شيون تمام شد و سپس مجلس معطّر و منّور به تجليّات حضرت بقيّة اللّه ع گرديد و فيوضات فوق العاده اي نصيبم شد كه از نقلش معذورم .

اينجا من هرچه اصرار كردم كه مختصري از خصوصيّات آن تشرف را نقل كند، حاضر نشد و من هم كه همين مقدار از قصه را در اينجا نقل كردم براي اين كه به عاشقان حضرت بقية اللّه روحي فداه بگويم گريه بر سيّد الشّهدا ع آن هم صبح و شام فوائد بسياري دارد و اگر كسي بخموفق شود مي تواند به اين وسيله متوسل گردد. (42)