من در اوايل جواني مجاورت زمين كربلا را اختيار كرده بودم رفيقي داشتم صالح و متقي مجاور نجف اشرف بود از اهل خاتون آباد، اسمش حاج حسنعلي بود مكرر مرا تكليف مي كرد كه به نجف رويم و در آنجا مجاورت نمائيم زيرا در كربلا قساوت مي آورد و مجاورت در نجف به مراتب بهتر است ، تا شبي خواب ديدم در رواق حضرت اميرالمؤ منين (ع ) مي باشم و همان رفيقمان حاج حسنعلي هم آنجا بود و بر من مجاورت كربلا را باز انكار مي كرد.

نا گاه ديدم آقا امام زمان (عجل اللّه فرجه الشريف ) در رواق تشريف دارند حاج حسن علي خدمت آن حضرت عرض كرد: شما اينجا تشريف داريد و مردم به زيارت شما، به سامرا مي آيند. فرمود: آنجا هم هستم پس بدست مبارك اشاره كرد بسوي ضريح و فرمود: بِحَقِّ اَمي رِالْمُؤ مِني نَ لايُقَوِّدُونَ اَحَدا مِنْ كَرْبَلا اِلي جَهَنَّم

يعني : به اميرالمؤ منين قسم كه هيچ كس را از كربلا به سوي جهنم نبرند.

سپس فرمود: به شرط اين كه شبي را در آنجا مانده باشد من گمان كردم مقصود حضرت از بيتوته يعني مشغول عبادت باشد.

من عرض كردم : ما شبها را مي خوابيم تا هنگام طلوع آفتاب ،

فرمود: اگر چه خوابيده باشد تا هنگام طلوع آفتاب به ازمين كربلا را اختيار كردم . (54)