((امّ سعيد احمسيّه ،)) مي گويد: محضر مبارك ((حضرت ابي عبداللّه (ع ))) شرف ياب شدم ، كنيزم آمد و اظهار كرد كه اسب را برايت آماده كرده ام .

امام (ع ) به من فرمودند: اسب براي چيست ، مگر كجا مي خواهي بروي ؟ عرض كردم : به زيارت قبور شهداء مي روم .

حضرت فرمودند: امروز را به تاءخير بيانداز، ((از شما اهل عراق متعجّبم كه راه دوري را طي كرده و به زيارت قبور شهداء مي رويد ولي سيّدالشّهداء(ع ) را ترك كرده و به زيارتش نمي رويد؟!)) عرض كردم : ((سيّدالشّهداء)) كيست ؟ حضرت فرمودند: ((سيّدالشّهداء حضرت حسين بن عليّ(ع ))) مي باشد. عرض كردم : من زن هستم . امام (ع ) فرمودند: كسي كه مثل شما باشد اشكالي ندارد به آنجا رفته و آن حضرت را زيارت كند. عرض كردم : ((در زيارت ما چه ثواب و اجري هست ؟)) حضرت فرمودند: ((زيارت شما معادل با يك حجّ و يك عمره و اعتكاف دو ماه در مسجدالحرام و روزه آن بوده و بهتر از كذا و كذا.)) ام سعيد مي گويد: حضرت سه مرتبه دست هاي مبارك را باز كرده بستند.

السلام اي شاه مظلومان حسين السلام اي كشته تير وسنين السلام اي نور چشم مصطفي السلام اي زاده خيرالنساء اي پدر اي كشته شمشير كين از وفا بنگر بزين العابدين اي پدر آيم من از شام خراب بادل پر حسرت و چشم پر آب اي پدر داني كه بر من چون رسيد از جفاي پور بوسفيان يزيد پاي من شد بسته زير راحله گردنم غل پاي واندر سلسله