مرحوم سيد بن طاووس قدس سره از محمد بن داود نقل کرده اند که مي گفت:

همسايه اي داشتم که معروف به «علي بن محمد» بود. ايشان برايم گفت که من از ايام جواني، هر ماه به زيارت حضرت امام حسين عليه السلام مي رفتم تا اينکه سن من بالا رفت و نيروي جسمم ضعيف شد و چند وقتي زيارت کربلا را ترک کردم. پس از مدتي به قصد زيارت کربلا، پياده حرکت کردم. پس از چند روز به کربلا رسيدم و به زيارت حضرت امام حسين عليه السلام نائل شدم. سلام دادم و دو رکعت نماز بجا آوردم و
بعد از زيارت و نماز، از فرط خستگي راه، کنار حرم خوابم برد!

در عالم خواب ديدم که به خدمت آقاي خودم، حضرت ابي عبدالله الحسين عليه السلام مشرف شده ام. حضرت رويشان را به بنده کردند و فرمودند: «اي علي، چرا به من جفا کردي با اينکه نسبت به من خوبي و نيکي مي کردي؟!».

عرض کردم: اي آقاي من، بدنم ضعيف شده است و توانايي خود را از دست داده ام و توان آمدن ندارم. اکنون نيز چون فهميده ام که آخر عمر من است، با آن حالي که داشتم، اين چند روز راه را به عشق شما به زيارت آمدم. من روايتي از شما شنيده ام و دوست داشتم که آن را از خود شما بشنوم!

حضرت فرمودند: آن روايت را بگو! گفتم: چنين نقل شده است که فرموده ايد: من زارني في حيوته، زرته بعد وفاته! هر که مرا در حال حياتش زيارت کند و به زيارت من نائل گردد، من هم بعد از وفاتش او را زيارت مي کنم و به زيارت او مي آيم.

حضرت فرمودند: بله، من گفته ام! حتي اگر او را (زيارت کننده ام را) در آتش ببينم، نجاتش خواهم داد. [1] .