آقاي مهدي پور در يادداشتهاي خويش نوشته اند که آقاي حاج شيخ محمود وحدت، از وعاظ محترم آذربايجانيهاي مقيم تهران اين قضيه را نقل کردند:

در عهد ستم شاهي رضا خان، که چادر از سر زنها به اجبار برمي داشتند، روزي خانمي در محله ي پل سنگي تبريز مي رفته، که با پاسباني مصادف مي شود و چادرش را به زور از او مي گيرد. آن زن به شدت التماس مي کرده است که پاسبان چادر را از او نگيرد و وي را در معرض ديد نامحرمان، بي ستر و حجاب نسازد ولي او اعتنايي نمي کرده است.

در اين موقع يکي از محترمين محل، به نام حاج فخر دوزدوزاني، از راه مي رسد و با مشاهده ي اين صحنه، به سوي پاسبان مي رود تا از او خواهش کند که چادر را به زن پس بدهد در همين لحظه مي بيند زن داد زد: ترا به حضرت ابوالفضل عليه السلام، چادرم را به من بده؛ ولي آن پاسبان با کمال گستاخي گفت: بگو ابوالفضل عليه السلام بيايد و چادر را از من بگيرد!
در اين هنگام حاج فخر راهش را کج مي کند. به او مي گويند: چرا جلو نرفتي تا وساطت کني؟ او مي گويد: او را به مرد بزرگي حواله کردند؛ اينجا ديگر جاي من نيست، حضرت ابوالفضل عليه السلام خودش مشکل را حل مي کند.

پاسبان که به حال غرور ايستاده بود و بر تفنگ خويش تکيه داده بود، يک مرتبه پايش به ماشه ي تفنگ مي خورد و در نتيجه تيري از آن شليک مي شود و به چانه اش اصابت مي کند و نقش زمين مي شود! زن نيز مي دود و چادرش را از روي جسد آن پليد برمي دارد و بر سر مي نهد.

آري، افرادي که ناظر گستاخي آن بي ادب بودند، با چشم خود مي بينند که حضرت ابوالفضل عليه السلام چگونه مشکل را حل کرد و بي ادب را به سزاي خود رساند. [1] .