از علي پسر دعبل خزاعي (که شاعر معروف اهل بيت عليهم السلام) نقل شده که گفت: با اينکه دعبل از شيعيان حضرت امام رضا عليه السلام بود و آن حضرت را بسيار دوست مي داشت، ولي در وقت مرگ، رنگش تغيير يافت، زبانش بند آمد و صورتش سياه شد.

من از ترس ملامت دشمنان اين مطلب را مخفي داشتم و در پنهاني او را غسل دادم و دفن نمودم و از اين جريان بسيار اندوهگين بودم و نزديک بود که از مذهب او برگردم! تا اينکه پس از سه روز او را در خواب ديدم و روي او نوراني و جامه ي سفيد نيکويي در بر و کلاه سفيدي بر سر داشت. از او پرسيدم: پدر جان خداوند با تو چگونه رفتار کرد؟

پاسخ داد: فرزندم، سياهي صورت و بند آمدن زبانم به جهت شرب خمر در دنيا بود و در همان حال بودم تا اينکه حضرت خاتم الانبياء صلي الله عليه و آله و سلم با لباس و کلاهي سفيد
تشريف آوردند و به من خطاب کردند:«انت دعبل؟ تويي دعبل؟ (که براي شهيدان اهل بيت من مرثيه مي گفتي و دوستان ما را در مصيبت آنها مي گرياندي)؟

عرض کردم: بله، يا رسول الله.

حضرت فرمودند: از آن مراثي که در حق آنها گفته اي، چيزي بخوان! در اين هنگام قبر من وسيع شد و صندلي گذاردند و حضرت پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم بر آن نشستند و ملائکه بسياري در خدمت آن جناب بودند. من اين ابيات را خواندم:
لا اضحک الله سن الدهر ان ضحکت

و آل احمد مظلومون قدقهروا
مشردون نفوا عن عقر دارهم

کانهم قد جنوا ما ليس يغتفر
در اين هنگام رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم گريستند و جامه ي سفيدي را که پوشيده بودند به من عطا فرمودند و مرا شفاعت کردند. [1] .