خصائص الحسينيه، ص 115.

چون که آن جناب را از آب مباح، منع کردند، خداوند به او عطا نمود چهار نوع آب:

يکي حوض کوثر را حق او قرار داد و اصحاب او را پيش از خروج روحشان، از آن سيراب نمود. چنان که علي اکبر، وقتي که بر زمين افتاد، فرياد کرد: «اي پدر! اين جد من است که مرا سيراب نمود به جامي که هرگز بعد از آن، تشنه نخواهم شد» [1] و حق گريه کنندگان او قرار داد که در روز عطش اکبر، ايشان را از آن سيراب خواهد نمود. چنان که در روايت مسمع است، و اين فايده، در بسياري از اعمال حسنه، مروي است؛ لکن خصوصيت حسين عليه السلام آن است که کوثر، فرحناک مي شود به اين که گريه کنندگان، از آن بنوشند. [2] .

دوم آب حيوان است در بهشت، که با اشک گريه کنندگان او ممزوج



\cf2 [ صفحه 56]



مي شود. پس در خوبي طمعش مي افزايد. [3] .

سوم اشک چشم است که خداوند، حق او قرار داده. اين است که او را که «صريع الدمع و قتيل العبرة» گويند و آن را اثر اسم شريفش قرار داده؛ بلکه اثر هر چه منسوب است به او، و اثر ذکر مصيبتش و اثر نظر به قبرش و اثر بوييدن تربتش. [4] .

چهارم هر آب سرد خوشگواري است که دوستان بنوشند، پس حق آن جناب، در آن هست که بايد او را ياد کنند و بر قاتلين او لعنت فرستند. چنان که فرمود: «شيعتي ما إن شربتم عذب ماء فاذکروني[؛ اي شيعيان من! هرگاه آب گوارايي نوشيديد، مرا ياد کنيد ]» و حضرت صادق عليه السلام فرمود که: «من هرگز نياشاميدم آب سردي، مگر اين که ياد کردم حسين عليه السلام را» [5] و حکمت در اين که حقوق آن جناب از جهت آب، چهار نوع است، شايد دو وجه باشد.