همان، ص 59.

و اما دفن، پس به حسب بعض روايات، از براي طفل رضيعش (شرخوارش) با شمشير قبري حفر نمود و او را دفن کرد [1] و شايد سرش



\cf2 [ صفحه 38]



چند وجه باشد:

يکي آن که از آن متمکن شد (برايش مقدور بود).

دوم اين که از قطع رأس، او را نجات دهد.

سوم اين که سه روز به روي خاک نماند.

چهارم اين که پايمال سم اسبان نشود.

پنجم آن که بدن او را به اين حالت، مشاهده ننمايند.

بلي، آنچه را متمکن شد، آن جناب نسبت به اصحاب به جا آورد. مثلا اجساد ايشان را جمع مي نمود و بعضي را پهلوي بعضي مي گذاشت و بعضي را خود به نفس نفيس نقل مي نمود (انتقال مي داد) [2] . و تشييع مي فرمود، اگر ديگري حمل جنازه مي کرد.