امام به اهل بيت فرموده بود: تا من زنده هستم از خيمه ها بيرون بياييد (اين حرفها را باور نکنيد که اهل بيت دائما بيرون مي دويدند ابدا. دستور آقا بود که تا من زنده هستم شما در خيمه ها باشيد). حرف سستي از دهانتان بيرون نيايد که اجر شما زايل شود، مطمئن باشيد که عاقبت شما خير است، نجات پيدا مي کنيد، خداوند دشمنان شما را به زودي عذاب خواهد کرد. آنها اجازه نداشتند که بيرون بيايند و بيرون هم نمي آمدند. غيرت حسين بن علي اجازه نمي داد، غيرت و عفت خود آنها نيز اجازه نمي داد که بيرون بيايند. لذا صداي امام را که شنيدند: لا حول و لا قوه الا بالله و العلي العظيم. اطمينان خاطري پيدا مي کردند. چون امام بعد از وداع کردن يک يا دو بار ديگر نيز آمده بودند و خبر گرفته بودند، اين بود که اهل بيت امام هنوز انتظار آمدن ايشان را داشتند. در آن زمان اسبهاي عربي را براي ميدان جنگ تربيت مي کردند، چون اسب حيوان تربيت پذيري است. وقتي که صاحب آن کشته مي شد، عکس العمل خاصي از خود نشان مي داد. [1] .