هنگامي که حضرت سيدالشهداء عليه السلام با بدن غرق به خون از پشت اسب به زمين افتادند، اين چنين با خداي خويش مناجات مي کرد:

«صبرا علي قضائک يا رب، لا إله سواک يا غياث المستغيثين، ما لي رب سواک و لا معبود غيرک، صبرا علي حلمک، يا غياث من لا غياث له، يا دائما لا نفاد له، يا محيي الموتي، يا قائما علي کل نفس بما کسبت، احکم بيني و بينهم و انت خيرالحاکمين.» [1]

«در برابر قضاي تو صبر مي کنم، اي پروردگار من! معبودي جز تو نيست، اي پناه بي پناهان! اي خدايي که ابدي و دائمي هستي و مردگان را زنده مي کني، اي آگاه و شاهد و ناظر بر تمام کردار و افعال مخلوقات! تو خود ميان من و اين گروه حکم کن که تو بهترين حکم کنندگاني.»



\cf2 [ صفحه 51]