صاحب کتاب «مدارک الاحکام» مي نويسد: در زمان حضرت صادق (ع) زن زاينه اي بود، بچه هايي که از زنا بدنيا مي آورد در تنور مي انداخت و مي سوزانيد. وقتي که مرد، پس از غسل و کفن او را به خاک سپردند، اما زمين جنازه اش را بيرون انداخت.جاي ديگر او را دفن کردند باز زمين او را نپذيرفت تا سه مرتبه، آنگاه مادرش به امام صادق (ع) متمسک شد: اي پسر پيغمبر به فريادم برس.

فرمود: کارش چه بود؟ عرض کردند زنا و سوزاندن بچه هاي حرامزاده. فرمود: هيچ مخلوقي حق ندارد مخلوقي را بسوزاند، سوزاندن به آتش مخصوص خالق است عرض کرد حالا چه کنم؟ فرمود: مقداري از تربت حسين (ع) با او در قبر بگذاريد. تربت حسين (ع) امان است. همراهش گذاشتند زمين او را پذيرفت.

در توقيع مبارک حضرت حجة بن الحسن (عج) نيز اذن داده شده است. يکي از شيعيان به حضرت (در زمان غيبت صغري توسط نايب خاص حضرت) مي نويسد: آيا جايز است ما تربت حسين (ع) را با ميت در قبر بگذاريم، يا با تربت حسين روي کفن بنويسيم؟

حضرت در پاسخ مرقوم مي فرمايند: هر دو کار پسنديده است. البته بايد رعايت احترام تربت بشود. مهر يا تربت، مقابل يا زير صورت ميت باشد، بلکه به برکت خاک قبر حسين (ع) قبر ميت محل امني از هر بلا و آفت و عذابي گردد. [1] .