در اسلام، به همان اندازه که از فساد، انتقاد و با آن مقابله شده است، به اصلاح سفارش و تأکيد شده است. قرآن، تنها ايمان و تقواي دروني را کافي نمي داند، بلکه حرکت در راه او و تلاش براي هدايت جامعه را نيز ضروري مي شمارد. [1] قرآن کريم، بهترين امت بودن را به انجام دادن امر به معروف و نهي از منکر مشروط کرده است:

(کنتم خير أمة أخرجت للناس تأمرون بالمعروف و تنهون عن المنکر). [2] .

امر به معروف و نهي از منکر وظيفه ي تمام انبيا در طول تاريخ بوده است. [3] .

امام حسين عليه السلام درباره ي علت قيام خود مي فرمايد:

مگر نمي بينيد که به حق عمل نمي شود و از باطل جلوگيري نمي گردد! من بنا دارم (هر چند با ريخته شدن خونم باشد) امر به معروف و نهي از منکر کنم. در جمله اي ديگر، آن حضرت، به برادرش محمد بن حنفيه مي فرمايد:

من براي فساد، طغيان و ظلم قيام نکردم، بلکه تنها براي اصلاح امت جدم قيام کردم. مي خواهم امر به معروف و نهي از منکر و به روش پيامبر و علي عليه السلام عمل کنم. [4] .