بازگشت

ازدياد محبت به امام، و تنفر از دشمنان آن حضرت


سوزي که از دل سوخته عاشقان سيدالشهدا (ع) به چشم سرايت کرده و از مجاري دو چشم آنها به صفحه رخسار وارد مي شود، مراتب علاقه و اخلاص و دلبستگي به خاندان وحي و رسالت را مي رساند و اين عمل اثري مخصوص در ابقاي مودت و ازدياد محبت دارد.

گريه بر حضرت سيدالشهدا (ع) از مواردي است که هيچ انساني از فرط دلسوزي و انقلاب، طاقت بردباري و تحمل در برابر استماع مصائب او را ندارد، و اين گريه و بيقراري، علاوه بر ازدياد محبت و مهر و مودت، موجب کثرت تنفر و بي زاري از دشمنان و قاتلان آن حضرت شده و موجب برائت دوستداران اين خانواده از دشمنان ايشان مي گردد.

باري، گريه با آگاهي و معرفت بر امام حسين (ع)، در واقع، اعلام انزجار از قاتلان اوست و اين تبري از آثار برجسته گريه بر امام حسين (ع) است زيرا مردم به ويژه افرادي که داراي شخصيت هستند از گريه کردن در برابر حوادث تا سر حد امکان امتناع مي ورزند، و تا شعله دروني آنان به مرتبه انفجار نرسد حاضر به گريه کردن مخصوصاً در برابر چشم ديگران نيستند، اين گريه و عزاداري ابراز کمال تنفر در برابر تعدي و تجاوز و ستمگري و پايمال نمودن حقوق جامعه و به ناحق تکيه زدن بر مسند حکومت آنان مي باشد.