آل علي همانطوري که با مخالفين خود از لحاظ مقصد و هدف فرق داشتند از نظر استخدام وسيله و سبب نيز فرق داشتن، آنها هر وسيله اي را براي رسيدن به هدف به کار نمي بردند. مثلا معاويه به مسموم کردن که يکي از اعمال ناجوانمردانه دنياست متوسل مي شود؛ امام حسن و اشتر نخعي و سعد وقاص و حتي عبدالرحمن بن خالد بهترين دوست نصير خود را که چشم به خلافت بعد از معاويه داشت مسموم کرد و مي گفت: ان لله جنودا من عسل!

ولي آل علي از بکار بردن اين وسايل امتناع داشتند؛ زيرا مقصدشان که اشاعه فضيلت بود منافات داشت، بر خلاف معاويه که مقصدي جز تکيه زدن به مسند خلافت نداشت. مسلم بن عقيل حاضر نشد ابن زياد را در خانه هاني غيله و غفله بکشد و گفت: انا اهل بيت نکره الغدر [1] و يا گفت: من به يادم (هست) حديثي از پيغمبر که فرمود: الايمان قيد الفتک. [2] .