وَقَعنا فِي الخَطايا وَالبَلايا

وفي زَمَنِ انتِقاصٍ وَاشتِباهِ
تَفانَي الخَيرُ وَالصُّلَحاءُ ذَلّوا

وعَزَّ بِذُلِّهِم أهلُ السَّفاهِ
فَصارَ الحُرُّ لِلمَملوکِ عَبداً

فَما لِلحُرِّ مِن قَدرٍ وجاهِ
وبادَ الآمِرونَ بِکُلِّ حَرفٍ [1] .

فَما عَن مُنکَرٍ فِي النّاسِ ناهِ
فَهذا شُغلُهُ طَمَعٌ وَجَمعٌ

وهذا غَافِلٌ سَکرانُ لاهِ

* * *
در ورطه بلا و خطا افتاده ايم

در روزگار انحطاط و سرگرداني.

خير، از ميان رفته و صالحان، ذليل گشته اند

و با ذلّت صالحان، سفيهان، عزّت يافته اند.

آزادگان، به اسارتِ بَردگان در آمده اند

و براي آنان ارزش و منزلتي نيست.

آنان که امر به معروف مي کردند، هلاک گشته اند

و ميان مردم، هيچ نهي کننده اي از بدي وجود ندارد.

برخي طمعکارانه به جمع مال، مشغول اند

و عدّه اي نيز غافل و سرمست و خوش گذران اند.