طبري گويد:

تا نيمروز، جنگ بشدت ادامه يافت. سپاه عمر سعد جز از يک ناحيه نمي توانستند حمله کنند، چون خيمه هاي ياران امام يکجا و نزديک هم بود. عمر سعد که چنين ديد، کساني را مأمور کرد تا از چپ و راست حمله کنند تا آنان را به محاصره کشند. سه چهار نفر از اصحاب امام حسين عليه السلام نيز از لابه لاي خيمه ها به مرداني که به تخريب و برهم زدن خيمه ها و غارت آنها مشغول بودند حمله مي کردند و مي کشتند و از نزديک به آنها تير مي زدند واسبهايشان را پي مي کردند. عمر سعد دستور داد تا در خيمه ها آتش سوزي کنند و چنان کردند. امام حسين عليه السلام فرمود: بگذار خيمه ها را آتش بزنند، مي توانند از آنها به طرف شما بيايند و چنان شد و جز از يک طرف با ياران امام نمي جنگيدند...

شمر حمله کرد و با نيزه، خيمه ي امام را پاره کرد و گفت: آتش بياوريد تا اين خيمه را بر سر صاحبانش آتش بزنم. زنان شيون کنان از خيمه بيرون آمدند. حسين عليه السلام بر سر او فرياد کشيد: آيا تو مي خواهي خيمه ام را بر سر خانواده ام آتش بزني؟ خدا تو را به آتش دوزخ بسوزاند. [1] .