به زير تيغم و، اين آخرين سلام منست

سلام من به حسيني که او امام منست
کجائي اي همه را کشتي نجات؟ بيا!

که بي حضور تو اين زندگي حرام منست
لبم به ذکر تو گويا بود، دلم با تست

که ذکر خير تو کار علي الدوام منست
به کوي عشق، نخستين فدائي تو منم

سفير خاص توام، وين صلاي عام منست
هلا! که زندگي من عقيده است و جهاد

حسينيم من و، اين ايده و مرام منست
اگر به کوفه گذار تو اوفتد، بيني

که برج و باروي آن شاهد قيام منست

از آ گروه منافق يکي بجا نبود!

حصار کوفه کنون شهربند [1] و دام منست!
مرا به جرم محبت کشيده اند به بند

حمايت از تو و عشق تو، اتهام منست!
به خاک و خون کشدم گر که دست ظلم، چه باک؟

که در حمايت دين استوار، گام منست
ازين سفر که در او خير نيست، ديده بپوش [2] .

در آخرين نفس، اين آخرين پيام منست
من اين چکامه سرودم که مسلم بن عقيل

به روز حشر بگويد: (شفق)، غلام منست