با زبان گفت: اي سخن گستر زبان

من چو افتادم حسينم را بخوان
تا دم آخر مگر بينم رخش

توشه بردارم ز روي فرخش
باش اندر نزد آن شاه زمن

ترجمان حال و احساسات من
گر نبودم طاقت برخاستن

خواه از او عذر جسارتهاي من
تا نگردد خاطرش آشفته حال

ديگر از سوز جراحت ها منال
گو بدان شاهنشه نيکو نهاد

من که رفتم، حق نگهدار تو باد
تا دم آخر از او غافل مباش

شاکي از بي رحمي قاتل مباش
هر زبان غافل شود از ذکر يار

واي بر آن، خاصه وقت احتضار