هواي العطش ناي گل، اناري شد

ترانه، خشک شد و آب، زخم کاري شد!



ضريح زخم بلندش، در آن تبسم سرخ

هواي بال هزار آسمان قناري شد



ز تشنگي لب چون غنچه اش چنان پژمرد

که از نگاه فرات آب شرم جاري شد



گلي که تشنگيش شاخه هاي آتش داشت

به دست حرمله يکباره آبياري شد!



به استناد گلويش، که مهر عاشوراست

حروف سرخ لبش، خط يادگاري شد



به روي دست پدر، يک ستاره جان مي داد

تمام وسعت قنداقه، لاله کاري شد