مگــــر علـــــم افتاده زدست علمدارم

آخ كمرم بشـــــــــــكستي برادر غمخوارم

پس از تو اي عباسم ، از اين جهان بيزارم

روم به خــــيمه گـــــويم وداع آخـــــر آمـد

بهار وصل و شادي سكـــينه جان سر آمد

تشنه به دســــــت عـباس جـدا زپيكر آمد

رفت و به صحراي غم بيكس و بي سردارم

غم از دلم مـي بردي به قامـــــت رعنايت

شكــــــوفه مــــيزد شادي زديدن سيمايت

صفاي قلب طفـلان قد چـــــــــــــمن آرايـت

مــــــن چه كنم بعد از تو ، با حرم و بيمارم

چه خوش بود برخيزي كه تا جهان برخيزد

اگــــــر بيـــــايي عباس غصه زجان برخيزد

غم ز وجــــود و قـــــلب تشنه لبان برخيزد

بي تـــــــــو جان روسوي جمع پريشان آرم

خون بـــــزدايم عبـــــــاس من زرخ دلجويم

بــــار ديــــــــگر تا بينم روي خوش و نيكويت

كــــــــي زده سنگ كينه روي لب حقگويت

من نتــــــــــــوانم رفتن ، خسته تو را بگذارم
>
در




س حميت دادي بر هـــــمه عالم عباس

از تو شــــــده بنيان ما ، همه محكم عباس



پشـــت حسينت كرده ، سو و غمت ، خم

عبــــــاس بين زفراق رويت خون زجگر ميبارد



در صــــف رزم و پيكار همچو علي جوشيدي

با لب خوش وعطشان ، تا سر جان كوشيدي



بودي مـــــــــــــيان آب و آبي نمي يوشيدي

گفتـــــــــــي از اين سيرابي منزجر و بيزارم



هر كـــته فضيـــــلت جويت راه صفا مي گويد

هر كه سخن از عشق و صدق و فتوت گويد



در چــــــــــمن اين عالم غنچه ي غيرت گويد

پا بنــــــــــهد در راه بــــــــرادر و ســــــردارم