تا نبرم سوي حرم مشـك آب

لب نگذارم به آب

درس وفــا داده مــرا بـوتــراب

لب نگذارم به آب

من پســر شيـر خـدا حيـدرم

خوانده حسين ساقي و آب آورم

م پســر فاطـمه را چـاكـرم

تــا نــدهــد اذن بــه مـن آن جناب

لب نگذارم به آب

گر چه تويي روح نواز اي فرات

مي نــتوانــي بــري از مــن ثبات

از تــو ننـوشـم به اميد حيات

تــا نــبــرم آب ســـوي آفــتـــاب

لب نگذارم به آب

تا نبــرم آب ورنه نوشد حسين

تا نــشـــود تــر لب شان زينبين

تــا همــه اطفــال شه عالمين

آب نــــنـــــوشــد زراه صـــــواب

لب نگذارم به آب

اصغــر بـي شــيـر ز فرط عطش

در بـــغــل مـادر خود كرده غش

شـيـر نــدارد كــه شود تر لبش

تــا نــبــرم آب و نـــنـوشد رباب

لب نگذارم به آب

از حــرم زاده ي خيـــر الـنــســا

وا عــطــشا رفته به اوج سما

رشـته صــبــرم شده از كف رها

دل ز غم تشنه لبان شد كباب

لب نگذارم به آب

داده ام ايـن وعـده بـه اهل حرم

كــآب ســوي خيمـه طفلان برم

بــاشـد اگر قيمت جان مي خرم

نالــه طــفـلان ز دلــم بـرده تاب

لب نگذارم به آب

سرور من شمس ولايت حسين

صــاحب اكـرام و عنايت حسين

داده مـرا حكـم سقـايت حسين

اهــل حريمش همه در التهاب

لب نگذارم به آب

آب فــرات اي كه روانــي مــدام

مانده كنار تو حسين تشنه كام

شـرم كــن از زاده ي خيـر الـانام

مــوج زنــان مي گذري با شتاب

لب نگذارم به آب

مي زنـد آتـش بــه جگر ممكنات

ســاقي لــب تشنه و شط فرات

در خور عبـاس بــود ايــن صفات

كــرده دل زار مـــعــلــم كــبـــاب

لب نگذارم به آب