بلبلي بود و آشيانه نداشت

به قفس مبتلا و، لانه نداشت
اوفتاده به دام عشق حسين

احتياجي به آب و دانه نداشت
بود در يتيم، جز زهرا

صدق، اين گوهر يگانه نداشت
خفته در گوشه ي خرابه ي شام

ميل رفته به سوي خانه نداشت

درد دل با سر پدر مي کرد

خون دل از مژه روانه نداشت
گفت: بابا! اگر چه سوخت مرا

آتش عشق من زبانه نداشت!
با من دلشکسته ي غمگين

سر سازش چرا زمانه نداشت؟!
من يتيم و شکسته دل بودم

تن من تاب تازيانه نداشت
خواست تا جان دهد کنار حسين

بهتر از اين دگر بهانه نداشت
شمع، خاموش شد (شفق)! زيرا

بيش ازين مهلت شبانه نداشت