مَخواه شعر تر از خاطري که محزون است

که غير غم نسرايد دلي که پرخون است



بحکم عقل سخن در مقام حق گويد

کسي که صاحب طبع و کلام موزون است



رعايت سنن از هر جهت بود واجب

بر آن که صاحب ادراک و درک ميمون است



چگونه خاطرش از عيد جم شود مسرور

کسي که درد و غمش از شمار بيرون است



فضاي خانه ما را گرفته هاله غم

غمي که گستره اش تا بدشت و هامون است



سياه جامه به تن کن که هر که را بيني

بپاي ماه محرّم غمين و محزون است



کسي که حرمت حق را بزير پا نهاد

اسير پنجه کيفر بحکم قانون است



يقين ز پرتو نور خدا بود روشن

دلي که با غم و عشق حسين مفتون است



حسين مظهر حُرّيت و جوانمردي

که قلب عالم امکان براي او خون است



چه خوب گفته سخن در مقام آزادي

بگوش کن سخنش را که درّ مکنون است



نظام ظلم برانداز و زندگاني کن

که اين شُعار از آن رادمرد بي چون است



بياد واقعه کربلا به هر مجلس

بلند ناله و شيون به چرخ گردون است



لبان مرثيه هاي سروده «قيصر»

حديث کربُبلا شاهکار مضمون است