شعله دارد از عطش اين سينه ي توفاني ام

گـريـه دارد داغ گــل را ديــده ي بـــارانـي ام

ناله مي جوشـد زجــان عـاشق در آتـشــم

مي گذارد جسم و جانم راغم پنـهانــي ام

بــرده صـبــر از دل ،غـم آلاله هــاي نـيـنـــوا

خورده داغ مــاتم خـورشيد ، بر پيشاني ام

ايــن دل و دلـواپـسـي هـاي مــــدام كــربـلا

ايـن مـن و ايـن ناله و اين اوج سرگرداني ام

بادلي خونين وچشمي تاهميشه خون فشان

در حـصــاري از شـرار شعله هـا زنـدانـي ام

بـانـگ قــرآن از فــراز نيــزه مـي آيـد هـــنــوز

من پر از دردم، پر از داغم،پـر از حـيـرانـي ام

از غــريـبـسـتــان درد و آه و مـــــاتــــم آمـدم

وارث درد و غــم ديــريــنـــه ي انــســانـــي ام

در مـيــان خـيـمــه مي گردم به دنبال كسي

تا بر افروزد چـراغـي در شـــب ظـلـمـانـي ام

آن قدر گويم حـسين ويا حسين ويا حسين

تا مگر سـر واكنـد بـغـض غــريـبـسـتـانـي ام