عمرو از محترمين کوفه و از شيعيان مخلص بود که همراه مسلم (رض) قيام کرد و پس

از خيانت مردم کوفه، به ناچار متواري گشت و چون جريان قيس بن مسهر و سخنان او را شنيد با اسب خود «الکامل» و برده ي خود «سعد و مجمع عائذي و پسرش و جنادة بن حارث سلماني و غلام نافع بجلي» از کوفه خارج شدند و طرماح [1] بن عدي طائي را هم به عنوان راهنما با خود بردند که براي تهيه غذا جهت خانواده اش به کوفه آمده بود طرماح آنان را از بيراهه برد و چون از راهها نگهباني مي شد و از نگهبانان مي ترسيدند، خيلي تند به راه خود ادامه دادند تا اين که در «عذيب الهجانات» [2] به خدمت امام رسيدند، سلام کردند و اشعاري خواندند. امام (ع) گفت، به خدا، من اميدوارم که سرانجام کار ما، خواه شهادت و يا پيروزي، ختم به خير شود.

ابومخنف گفته: چون حر آنان را ديد به حسين (ع) گفت: اين چند نفر از کوفه هستند و جزو همراهان شما نيستند و من آنان را زنداني مي کنم يا برمي گردانم امام فرمود: من از آنان مانند جان خودم دفاع مي کنم زيرا آنان ياران من هستند و تو به ما قول داده اي که تا آمدن نامه ي ابن زياد، متعرض ما نشوي، حر گفت: درست ولي اينان همراه تو نيامده اند امام فرمود: اينان ياران من هستند و در حکم افرادي هستند که با من آمده اند اگر به. قولت عمل نکني با تو مي جنگم که حر کوتاه آمد و از آنان دست برداشت.

باز ابومخنف گفته است: چون آتش جنگ بين امام حسين (ع) و لشکر کوفه مشتعل گرديد اينان در صف اول به دشمن حمله کردند و چون وارد جنگ شدند، دشمن متوجه آنان شد و آنان را محاصره کرد و چون حسين (ع) متوجه اين واقعه شد برادرش عباس را به کمک آنان فرستاد، عباس (رض) به تنهائي به دشمن حمله برد و صفوف را شکافت تا به آنان رسيد نجاتشان داد که مجروح شده بودند. در برگشت مورد حمله ي مجدد واقع شدند و از عباس (رض) فاصله گرفتند و دسته جعي با اين که مجروح بودند به دشمن حمله بردند و جنگيدند تا در يک محل به شهادت رسيدند که عباس آنان را گذاشت و برگشت و مراتب را به عرض رساند و حسين (ع) به طور مکرر، به آنان رحمت مي فرستاد.