جواب:
اين سخن كه هميشه مردم تشويق به عزاداري شده و از شادي ها دور گشته اند حرف درستي نيست. ايام سال و تاريخ ما داراي ايام حزن و سرور مي باشد. ازاين رو در روايت وارد شده كه شيعيان ما در شادي ما شاد و در حُزن و اندوه ما غمگين هستند. در اعيادي مثل عيد فطر، عيد قربان، عيد غدير، ميلاد امامان معصوم، بازگشت از سفر حج و زيارت، تولد اولاد، ازدواج و عروسي و بسياري موارد ديگر دستور به جشن و شادي و مراسم ميهماني و اطعام داده شده است و در ايران نيز در بسياري از عيدهاي مذهبي تعطيل رسمي مي باشد). در مقابل هم در ايامي مثل شهادت بزرگان ديني - كه دردناك ترين آن تاسوعا و عاشورا است - دستور عزاداري داده شده و اين عزاداري چند جهت دارد: {Tالف) جنبه عاطفي؛T} كسي كه عزيزي را از دست مي دهد، ناخودآگاه حزين و غمناك است و نمي تواند غمگين نباشد. {Tب ) جنبه سياسي:T} اگر اين عزاداري ها نبود، قيام خونين و روشن گر سيدالشهدا(ع) به فراموشي سپرده مي شد و چه بسا اصل قيام و شهادت آنان هم مورد تحريف و انكار قرار مي گرفت. در زمان صدر اسلام، شرايط اقتضا نكرد كه شيعيان براي حضرت زهرا(س) عزاداري و نوحه خواني كنند و لذا در تاريخ برخي از مورخان مغرض، اصل شهادت حضرت را انكار كرده، حتي مي گويند: اگر محسن فاطمه(ع) شهيد شده پس قبرش كجا است؟ لابد اگر مي توانستند مي گفتند اگر پيامبر دختري به نام فاطمه داشته و كشته شده، پس قبرش كجا است؟! {Tج ) جنبه ديني؛T} در ماه محرم با برپايي مراسم هاي عزاداري و سخنراني، مردم بيش از پيش با معارف الهي واخلاق اسلامي آشنا مي شوند و اين عاشورا است كه دين ما را حفظ كرده است. {Tد ) جنبه تربيتي؛T} كودكان و نوجوانان از برپايي اين مراسم و يادآوري آن واقعه عظيم، شجاعت و ايثار و فداكاري را الهام مي گيرند. البته لقاي الهي براي حضرت امام حسين(ع) زيباترين و باشكوه ترين چيزها است؛ ولي در ايام معصيت، حزن و اندوه امامان(ع) از واقعه جانگداز عاشورا، نمي توانيم مسرور باشيم و قطعاً دشمنان ائمه(ع) در اين روز مسرور بودند.
|
