جواب:
درپاسخ به سؤال شما دوست عزيز عرض ميشود : آنچه از تاريخ كربلا بدست مي آيد اينست كه اصحاب امام حسين «عليه السلام» در انتخاب همراهي با امام و شهادت و يا كناره گيري و جدايي از ابا عبدالله كاملا آزاد بودند و با وجود اين اختيار همراهي با حسين و شهادت را با افتخار و آغوش باز پذيرفتند .
امام حسين« عليه السلام» در باره اصحاب خود مي فرمايد: ( اني لااعلم اصحابا اوفي و لاخيرا و من اصحابي و لا اهل بيت اوصل و لا افضل من اهل بيتي. ) ( 1)
اين خصوصيت در ميان همه شهداي كربلا بوده كه اثر و الموت يعني : اختيارا مردن را بر زندگي تنگ آور ترجيح داده اند احدي نبو دكه را ه نجات نداشته باشد گاهي اتفاق مي افتد كه جمعيتي مرد يا زن و مرد و اطفال ناگهان در جايي گرفتار مي شوند و به وضع بسيار فجيعي كشته ميشوند ؛ ولي خصوصيت حادثه كربلا در ميان حوادث فجيع ديگر جهان اينست كه همه آنها با آنكه راهي براي نجات داشتند ( نجاته مراه ذلت و بي ايماني ) طريق ايمان و فدا و ايثار و تعظيم حق را ترجيح دادند آنها جمال اخلاق و زيبايي شهادت و كمال عبوديت را درك كرده بودند .
خود ابا عبد الله فرمود : آنها به غير من كاري ندارند و خودش هم شخصا اجازه رفتن به آنها داد و فرمود : از تاريكي شب استفاده كنيد سر را هم پايين انداخت كه تلاقي نگاهها موجب حياي آنها نشود .
بنابر اين آنها نه در تنگناي دشمن واقع شده بودند و نه دوست از آنها خواهش و التماس كرده بود و آنها را در روبايستي گذاشته بود حتي از اينكه نگاهش در آنها تاثير كند اجتناب كرد. و در باره آنها صد در صد اين جمله كه ظاهرا از ابن ابي الحديد ايت الاثر و الموت صادق است .
خصوصت ديگر صحابه ابا عبدا لله اين بود كه خودشان را قبل از شهادت حضرت و بني هاشم به شهادت رساند ند و اين دليل بر كمال ايمان اينها به قائدشان بود .
منابع :
1-حماسه حسيني , مرتضي مطهري , ج 2 , ص 38
2-حماسه حسيني , مرتضي مطهري , ج 1 , ص 377
3-حماسه حسيني , مرتضي مطهر ي ج 1 , ص 99-100
4-نفس المهموم , ص 110
|
