جواب:
اوُلاً بايد عرض كنيم: امام حسين(ع) قبل از سفري كه از مكّه به كربلا تشريف بردند، حجهالاسلام يا حج واجب خود را انجام داده بودند و قبلاً سفرهاي ديگري نيز به مكه جهت انجام مراسم عبادي حج داشتهاند و از اوّل نيست عمره مفرده نموده است.
ثانياً: امام حسين(ع) به خاطر ناامني مكه براي حضرتش و اين كه مطّلع شد نيروهاي يزيد درصدد قتل او در مكّه هستند، تصميم گرفت حج را به عمره مفرده تبديل كند. از اين رو احرام بست و طواف و سعي و تقصير انجام داد و از احرام بيرون آمد، چون نميتوانست حج را به پايان برد، چون ميترسيد در مكه او را گرفته، به سوي يزيد پليد ببرند، يا غافلگيرانه ترور كنند. (حياة الامام حسينع، ج 3، ص 50 و 51، به نقل از فرهنگ عاشورا، جواد محدثي، ص 143. ) اين كار از نظر فقهي بي اشكال است. در حديث است كه امامحسين(ع) روز تَروِيه در حالي كه در عمره بود، به سوي عراق بيرون شد، چرا كه در كتاب وسائل الشيعه آمده است: ان الحسين بن علي(ع) خرج يوم الترويه الي العراق و كان معتقرا؛ (وسائلالشيعه، ج 10، ص 246. ) امام حسين(ع) روز هشتم ذيحجه از مكه به سوي عراق خارج شد، در حالي كه عمره مفرده انجام داد. كار امام حسين(ع) از دو جنبه قابل بررسي و تقدير ميباشد، چرا كه هم جنبه حفظ قداست حرم الهي را داشت و هم اين كه نميخواست در ايام حج و در بيت الله الحرام خونش ريخته شود. او با بيرون شدن از مكه، در روزي، كه همه از هر سو به مكه آمدهاند و عازم عرفات هستند، نوعي بيدادگري در وجدانها و ايجاد سؤال در ذهنها برانگيخت و به اين صورت، خبر خروج اعتراضآميز وي بر ضد حكومت، توسط حاجياني كه از همه جا آمدهاند و اين كه حضرتع، در حرم امن الهي امنيت و مصونيت ندارد، همه جا پخش ميشد و اين نوعي مبارزه تبليغاتي بر ضد يزيد بوده امام خميني در تجليلي بلند از اين حج ناتمام ميفرمايد:
زائران عزيز از بهترين و مقدسترين سرزمينهاي عشق و شعور و جهاد، به كعبه بالاتري رهسپار شوند و همچون امام حسينع، از احرام حج به احرام حرب و از طواف كعبه به طواف صاحب بيت و از توضّؤ به زمزم، به غسل شهادت و خون رو آورند و به امتي شكستناپذير و بنياني مرصوص مبدّل گردند كه نه ابرقدرت شرق ياراي مقابله آنان را داشته باشد نه غرب... كه مسلّماً روح و پيام حجّ، چيز ديگري غير از اين نخواهد بود و مسلمانان، هم دستورالعمل جهاد نفس را جدّي بگيرند. هم برنامه مبارزه با كفر و شرك را( صحيفه نور، ج 20، ص 111، به نقل از فرهنگ عاشورا، ص 143.)
|
