بازگشت

گروه: اطلاعات عمومي
 
 
مرکز پاسخگو:دفتر تبليغات اسلامي
موضوع اصلي:متفرقه
موضوع فرعي:بازي كردن شمر با امام حسين (ع)
سؤال:مي گويند شمر و امام حسين (ع) در كودكي با هم بازي مي كردند و خانهء آن ها در يك محل بود! آياصحيح است ؟


جواب:

آن چه در تاريخ از وضعيت و شرح زندگاني شمر به جا مانده , اين است : شمربن ذي الجوشن صبابي ازسران و شجاعان مردم كوفه بود. وي در زمان علي جزء شيعيان و طرفداران حضرت بود و در جنگ صفّين ازطرفداران علي عليه معاويه بود. وي در يكي از روزهاي جنگ صفين وارد ميدان شد و مبارز طلبيد. از ميان لشكرين معاويه مردي به نام به مقابلهء او شتافت كه ضربتي بر شمر زد, ولي شمر با ضربتي بر او را از اسب بر زمين انداخت . اما شمر همانند بسياري از مردم كوفه در راه خود استوار نماند و بعداً به خاطر روح نفاقي كه در او بود, به جرگهء دشمنان امام حسين و يارانش نقش عمده اي ايفا كرد. او در كوفه در قتل مسلم بن عقيل بسيار فعاليت كرد و در كربلا فرماندهء طرف چپ لشكر عمر سعد بود و عمر سعد را تشويق به قتل امام كرد. اوكسي است كه با بيست نفر در حالي كه هنوز امام حسين زنده بود, قصد حمله به خيمه هاي اباعبداللّه را داشت كه بامقابلهء امام روبه رو شدند. شمر بود كه سر از بدن حسين جدا كرد و آن را بر بالاي نيزه نمود و مسئول بردن سرهاي شهدا به كوفه و شام بود.
شمر بن ذي الجوشن به دست از سربازان مختار بن ابي عبيدهء ثقفي در نزديك دهكده اي به نام كشته شد. سر او را نزد مختار فرستادند. مختار در سال 66قيام كرد و قاتلان امام حسين را يكي پس ازديگري دستگير و به اشدّ مجازات مبتلا كرد.(1)از كتاب مثالب هشام بن محمد سائب كلبي نقل شده كه زن ذي الجوشن (مادر شمر) از روستاي سبيع به سوي روستاي ركنده به راه افتاد. در بين راه تشنگي بر او مستولي شد. به چوپاني برخورد كرد و از او آب خواست . چوپان با او همبستر و نطفهء شمر بسته شد. از اين جهت وقتي امام حسين دورخيمه ها خندقي كنده بود. در آن آتش افروخت , شمر به امام حسين خطاب كرد: خيلي زود خود را به آتش جهنم مبتلا كردي ! حضرت فرمود: اي پسر بزچران ! تو سزاوار به آتش جهنم هستي .(2)
شرح زندگاني شمر در ايام كودكي و جواني و محل زندگي او را در جايي نيافتيم .
(پـاورقي 1.سيد ابوفاضل رضوي اردكاني , ماهيت قيام مختار, ص 462به بعدآ با تلخيص , به نقل از كامل ابن اثير طبري , ج 6 و بحار, ج 45و قصه ءكربلا, ص 655
(پـاورقي 2.سفينة البحار, ج 1 مادهء شمر.