جواب:
عظيم ترين سرماية روحي شيعه، عشق به اباعبدالله الحسين(ع) و برپايي عزاداري براي حضرت است. در ساية همين عشق و شور، ياد حسين و عاشورا زنده مانده و با مرور زمان، قيام حسيني كهنه و فرسوده نگرديده است. اين عشق، امري خدادادي و فراتر از محاسبات مادي و ظاهري است. امام صادق(ع) مي فرمايد: براي كشته شدن حسين(ع) حرارتي در دل هاي مؤمنان است كه هرگز سرد نخواهد شد.[11]
محبت حسين بن علي(ع) نه تنها در دلِ زمينيان است، بلكه عرشيان نيز او را دوست مي دارند.
اي آميخته مِهرت با دل كرده عشق تو مرا دريا دل
بذر عشقي كه به دل كاشته ام جز هواي تو ندارد حاصل
از مي عشق تو، عاقل مجنون وز خُم مهر تو مجنون، عاقل
گر شود كار جهان زير و زِبَر نشود عشق تو از دل زايل
در عين حال بايد اذعان كرد كه عزاداري ها در مواردي فلسفة خود را فراموش مي كند و تنها به ابراز احساسات و تحريك عواطف بسنده مي شود. اگر عزاداري به مفهوم واقعي انجام گيرد، به تعبير استاد مطهري عزاداري حسين بن علي يك حركت است، يك موج است، يك مبارزة اجتماعي است.[12] محبتي كه در دل شيعيان است، بجا است و اگر آنان را به هم رنگي و هم سويي و سنخيت فكري، اخلاقي و عملي با مولايشان بكشد و در گفتار و كردار، شيعة حسين باشند، عزاداري به عنوان عامل بازدارنده از گناه و فساد مطرح خواهد بود. بنابراين اگر با وجود عزاداري، شاهد فساد در جامعه مي باشيم، دليلش عدم بهره برداري صحيح از عزاداري و جهت ندادن به مراسم و فراموش كردن فلسفة عزاداري است.
[11] جواد محدثي، فرهنگ عاشورا، ص 315.
[12] استاد مطهري، نهضت هاي اسلامي صد سالة اخير، ص 89.
|
