جواب:
توجه به دو نكته ضروري است:
اوّل) نقش زمان و مكان در وجوب امر به معروف و نهي از منكر،
دوم) شناخت صحيح آمر و ناهي از مسئوليتي كه دارد و شرايطي كه در آن قرار دارد.
در زمان حضرت سيد الشهدا(ع)، موقعيت زماني و مكاني با امروز متفاوت بود، به طوري كه با بررسي اجمالي متوجه تفاوت اين دو برهه از مان مي شويم.
مسئله بعدي شناخت شرايط است. حضرت سيد الشهداء امام معصوم و به حق بودند و با احاطة كاملي كه داشتند مي توانستند تصميم درستي اتخاذ كنند.
اصلاً از همين رو است كه امروز فعل آن امام بزرگ براي ما حجت است، ولي ما به عنوان مأموم نه چنان شناختي داريم و نه آن قدر مكلف هستيم،زيرا فريضة امر به معروف طبق فتاواي مراجع در فرض عدم پذيرش، از گردن مكلف ساقط مي گردد و نبايد به آن اقدام كند.
مسئلة بعدي: امام داراي مسئوليت و تكليفي است و ما داراي مسئوليت و تكليفي ديگر. بنابراين در تبعيت از امام بايد توجه داشت كه فعل امام تكليفي عمومي است - تا شامل حال ما شود - و يا امري است مربوط به تكاليف ويژة رهبري و امامت؟
نكتة آخر: يكي از اهداف قيام امام حسين(ع) امر به معروف و نهي از منكر بود، بنابراين قيام امام نمي تواند مصداق بارز امر به معروف و در نتيجه يكي از شيوه هاي آن باشد. از اين رو، نگرش شما به اين مسئله از اين زاويه كمي يك بُعدي است. قيام امام حسين(ع) محصول شرايط متفاوتي بود (شرايط سياسي، فرهنگي، اخلاقي، ديني و حتي اقتصادي) كه شايد تكرار پذير نباشد. بنابراين در تطبيق روزگار فعلي يا شرايط خاصي كه پيش مي آيند با قيام حضرت بايد به اين جنبه ها توجه كافي داشت.
|
