جواب:
يك طرف حادث عاشورا مربوط به امام حسين(ع) و ياران با وفا و اهل بيت گرامي اش است كه سرشار از ارزش هاي مثبت است و سرمشق حركت ها و جنبش هاي اسلامي مي باشد.
يكي از ارزش هاي مثبت اين واقعه به اوج رسيدن عشق به خدا است.
جنبة پاك باختگي در راه خدا و جز خدا را هيچ انگاشتن در صحنه كربلا به حد اعلي خود رسيد. دشت خونين كربلا محل بروز توحيد خالص و جلب رضاي الهي مي باشد.
اينان با عشق بازي شان به همة آيندگان اعلام كردند راه خوش بختي، راه حسين است. حضرت وقتي در گودال قتلگاه افتاده بود، در آخرين لحظات زندگي خود فرمود: پروردگارا! راضي به قضاي تو هستم و تسليم خواست تو ام. غير از تو معبودي نيست.
يكي ديگر از ارزش هاي مثبت اين است كه كربلا صحنه نمايش اخلاق اسلامي است. ايثار كه يكي از باشكوه ترين تجليات عاطفي روح انسان است، در كربلا در بالاترين مرتبه اش ظهور كرد. در روز عاشورا تشنگي بر همه اصحاب ابا عبدالله(ع) غلبه كرده بود تا جايي كه حضرت بر اثر تشنگي آسمان را نمي ديد. با اين وضع ابوالفضل العباس(ع) مأموريت يافت آب به خميه ها بياورد. حضرت بعد از آن كه چهار هزار مأمور شريعة فرات را كنار زد، وارد شريعه شد و اسب را داخل آب برد و مشك را پر از آب كرد. بعد با دستش مقداري آب برداشت و خواست بنوشد، ولي ننوشيد و آب را ريخت، براي اين كه يادش آمد حسين(ع) تشنه است و بالاخره با لب تشنه به شهادت رسيد.
طرف ديگر حادثه عاشورا به يزيد و يزيديان مربوط است كه سرتاسر اين طرف ضد ارزش است و كاملاً منفي است چرا كه يزيديان به خاطر دنيا طلبي و رياست طلبي دست به جنايت هولناكي زدند و با دست خود شقاوت و بدبختي ابدي را خريدند.
يكي از كارهاي بسيار زشتي كه سپاه ابن سعد در كربلا انجام داد، اين بود كه كاروان اباعبدالله(ع) در كنار فرات فرود آمده بود تا از آب استفاده كنند، ليكن لشكر ابن سعد فرات را محاصره كرد و آب را به روي امام حسين(ع) و اهل بيت و اصحابش بست و ميان امام و آب فاصله انداخت. سه روز قبل از عاشوا با محاصره فرات، خيمه گاه امام را در مشكل بي آبي قرار گرفت. منع آب از زنان و كودكان و افراد عادي، در همة اديان و مذاهب، غير انسان است، مخصوصاً به روي اهل بيت(ع) يزيديان بي حرمتي را تا جايي رساندند كه گفتند: اي حسين! از اين آب درندگان و پرندگان مي خورند، ولي تو حق نداري از آن بچشي!
يكي ديگر از جنايت هاي سپاه عمر سعد، آتش زدن خيمه ها بود. پس از آن كه امام به شهادت رسيد، كوفيان به غارت خميه ها پرداختند. زن ها را از خيمه ها بيرون آوردند، و خيمه ها را به آتش كشيدند. اهل حرم گريان و پا برهنه در دشت پراكنده و به اسارت در آمدند.
خيانت كوفيان به امام حسين(ع) پس از دعوت او به شهر و خانة خود و پس از اعلام وفاداري، يكي ديگر از كارهاي ناپسند بود.
|
