بازگشت

گروه: عزادراي و سوگواري
 
 
مرکز پاسخگو:دفتر تبليغات اسلامي
موضوع اصلي:فلسفه عزاداري
موضوع فرعي:سينه و زنجير زني در روايات
سؤال:آيا سينه زني و زنجير زني به شكل مرسوم فعلي در روايات مطرح گرديده و يا اين كه صرف عزاداري مطرح شده است؟


جواب:

اصل عزاداري و نوحه خواني خصوصاً بعد از حادثة جانگداز كربلا، همواره مورد تأكيد و سفارش بسيار ائمه بوده است. امام باقر(ع) به كساني كه روز عاشورا نمي توانند به زيارت امام حسين بروند، دستور مي دهد: بر حسين(ع) نُدبه و عزاداري و گريه كنند و به اهل خانة خود دستور دهند بر او بگريند. نيز در خاندانش با اظهار گريه و ناله بر حسين(ع) مراسم عزاداري بر پا كنند و يكديگر را با گريه و تسليت گويي در سوگ حسين(ع) در خانه هاي شان ملاقات كنند.(1)

اما استفاده از ابزار خاصي نظير زنجير، طبل، بر پاداشتن عَلَم و نظاير آن، بعد ها متداول گشت و اكنون به عنوان عزاداري سنّتي جايگاه خاصي نزد شيعيان دارد.

البته عزاداري به شكل امروزي (سينه زني و زنجير زني) بيشتر در عصر صفويه رواج پيدا كرد.(2)

در عين حال همان طور كه زنان و برخي از مردان در عزاي نزديك ترين افراد خود، به سر و صورت يا به سينه و روي زانوي خود مي زنند، قبل از دوران صفويه نيز اين مراسم وجود داشته است. اگر در دوران صفويه به صورت منظم و به شكل هيأت هاي عزاداري مرسوم شده، برگرفته از حالت شخصي است كه در عزاي بهترين و نزديك ترين فرد انجام مي دهند.

بر سر و سينه زدن در مراسم عزاداري طبيعي تر بوده و به مجلس عزا و نوحه شباهت بيشتر دارد.

پي نوشت ها:

1. جواد محدثي، فرهنگ عاشورا، ص 312.

2. همان.