جواب:
در مورد بوي سيب و استشمام آن از حرم حسين(ع) از حسن بصري و ام سلمه روايت شده كه حسن و حسين(ع) بر پيامبر(ص) وارد شدند، در حالي كه جبرئيل نزد حضرت بود و در دست او سيب و گلابي و اناري بود. آنها را به حسن و حسين داد، آنان خوشحال شدند و نزد جدشان بردند. پيامبر آنها بوييد و فرمود: آنها را نزد مادر و پدر تان ببريد. سپس پيامبر آمد و همگي از ميوهها تناول كردند، ولي در آن ميوههاي بهشتي هيچ نقصان و تغييري ايجاد نشد.
امام حسين(ع) مي فرمايد: اين ميوهها باقي بود، تا اين كه فاطمه(س) از دنيا رفت. انار را از دست داديم. وقتي كه پدرمان علي(ع) به شهادت رسيد، گلابي از بين رفت، ولي سيب تا وقتي كه در كربلا در محاصره دشمن قرار گرفتم، باقي بود. هر گاه تشنگي بر من مسلّط مي شد، آن را مي بوييدم و گاهي آن را دندان مي زدم كه تشنگي ام بر طرف مي شد. امام زين العابدين(ع) فرمود: وقتي كه بابايم به شهادت رسيد، سيب هم از بين رفت، ولي بوي سيب در گودي قتلگاه به مشام مي رسيد. امام سجاد(ع) مي فرمايد: بوي سيب را در قتلگاه بابايم استشمام كردم و هنگامي كه قبر او را زيارت كردم، بوي سيب را استشمام كردم. هر كس از شيعيان ما ميخواهد بوي سيب را از قبر بابايم استمشام كند، در وقت سحر آن را نزد قبرش مي يابد، اگر زائر مخلص باشد.(1)
امّا اين كه در روز عاشورا هر سال تربت امام حسين(ع) به رنگ خون مي شود، دليلي بر آن نيافتيم. تنها در روايات آمده است كه در عاشوراي سال 61 هجري كه امام حسين در آن روز به شهادت رسيد، هر سنگ و كلوخي را جابجا مي كردند، زير آن خون تازه مي يافتند.(2)
پي نوشتها:
1. بحارالانوار، ج 43، ص 289 و ج 45، ص 91.
2. همان، ج 45، ص 89.
|
