جواب:
امام حسين(ع) هدف اصلي سفر به كربلا را تحصيل رضاي الهي ميداند و لذا در آغاز سفر كنار قبر جدّ گرامش(ص) از خدا ميخواهد كه او را موفّق به اين كار بدارد: «أسئلك يا ذَالجلالِ والإِكرام بِحقّ القَبْر ومَنْ فيه إلّا إخْترتَ لي ما هولك رضيّ ولِرسولك رضي»؛ (بحار 44/328)
اي خدايِ با جلالت و كرامتْ بخش به حق اين قبر و به حق كسي كه درميان آن غنوده است، از تو مي خواهم كه راهي در پيش روي من بگذاري كه رضاي تو و رضاي رسول مرتضاي تو (ص) در آن است. رضايت رسول خدا (ص) و رضايت مؤمنين ـ كه در بعضي از نقلها آمده است ـ در راستاي رضاي پروردگار، مطلوب است وگرنه ارزش نفسي و مطلوبيت ذاتي ندارد.
آن حضرت در مسير سفر كربلا وقتي به منزل شراف رسيد ـ پس از ملاقات با حرّ و سربازان او ـ هم بعد از نماز ظهر سخنراني كرد و هم بعد از نماز عصر. در سخنراني دوم فرمود: «أيّها النّاس فَإِنّكم إِن تَتّقواالله و تعرفوا الحَقّ لِأهله يَكن أرضي لِلّه عنكم»؛ (همان/377)
[مردم! اگر تقواي الهي را پيشه خود كنيد و بپذيريد كه حق در دست صاحبانش باشد موجب رضاي خدا خواهد بود.] آن گاه خود را معرفي كرد و فرمود: ما اولي از ديگران هستيم . اين جمله روحيه تحصيل رضاي الهي را در جامعه القا و تقويت ميكند.
قبل از حادثه كربلا، سالهاي آخر خلافت معاويه، امام حسين(ع) در سفر حج خطبهاي در منا خواند و از اوضاع جاري كشور اظهار ناخشنودي نمود.
در پايان خطبه فرمود: «أَللّهمَ إِنّك تَعْلم أَنّه لَم يكن ما كان مِنّا تَنافساً في سُلطانِ ولا اِلتماساً من فضُول الحُطام ولكن لنُري المَعالم مِنْ دينك و نظهر الإِصلاح في بلادك ويأْمن المظلومون من عبادك و يُعمل بفرائضك وسننك وأحكامك»؛ (تحفالعقول/239) [خدايا تو ميداني كه اين تلاشها و اقدامها نه به منظور رقابت در سلطنت و حكومت است و نه به منظور دستيابي به ثروت و نعمت مادي. بلكه ميخواهيم اصول و ارزشهاي دين تو را آشكار كنيم و آنها را ارائه دهيم و اصلاح در مملكت تو پديد آوريم و مظلومان از بندگان تو امنيت پيدا كنند و احكام و قوانين تو مورد عمل قرار گيرد.]
مسئله اصلاح در امّت در وصيت نامه امام حسين(ع) نيز، كه آن را قبل از حركت از مدينه نوشته، آمده است. ليكن هيچ يك از اظهار معالم دين، اصلاح در بلاد، ايجاد امنيت براي مظلومان، اِحياي احكام الهي و مبارزه با بدعت، چيزي نيست كه منافاتي با رضايت خدا داشته باشد يا غير آن باشد بلكه عين تحصيل رضاي اوست.
البته امام حسين(ع) اين را خصلت شخصي خود نميداند، بلكه خصلت اهل بيت را چنين بر ميشمرد: «رِضي الله رِضانا أَهل البيت». (بحار 44/367)
|
