امام حسين عليه السلام فرمود: (همانا وقتي خداوند بزرگ، آدم را آفريد و اندام و خلقت او را اعتدال بخشيد، نام هر چيزي را به او آموخت، و او را بر فرشتگان نمود، و نور حضرت محمّد و علي و فاطمه و حسن و حسين را بر صُلب آدم نهاد بگونه اي که نور آنان همه جا را روشن کرده بود، بر افُق هاي آسمانها، پرده ها، بهشت، کرسي، و عرش الهي، همه جا را نوراني کرد، پس خدا فرشتگان را فرمان سجده بر آدم داد تا او را بزرگ شمارند.

خدا آدم را برتري داد بدان علّت که نور پنج تن را در بر دارد و آسمانها را روشن کرده اند، پس همه فرشتگان بر آدم سجده کردند جز ابليس که از فروتني برابر عظمت پروردگاري سرباز زد و از فروتني برابر انوار ما سرپيچي کرد در حاليکه همه فرشتگان فروتني کردند و سجده نمودند پس شيطان خود را بزرگ پنداشت و بالاتر دانست، که به علّت سرپيچي و خودبزرگ بيني از کافران شد). [1] .