قال الامام الحسين عليه السلام: نَعَمْ، وَ ذلِکَ أَنَّ عَلِيَّاً عليه السلام سارَ بِاللِّينِ وَالْکَفِّ،لأنَّهُ عَلِمَ أَنَّ شيعَتَهُ سَيُظْهَرُ عَلَيْهِمْ مِنْ بَعْدِهِ، وَ أَنَّ المَهْدِيَّ إِذا خَرَجَ سارَفيهِمْ بِالْبَسْطِ وَالسَّبْيِ، وَ ذلِکَ أنّهُ يَعْلَمُ أَنَّ شيعَتَهُ لَنْ يُظْهَرَ عَلَيْهِمْ مِنْ بَعْدِهِ اَبَداً. [1] .

امام حسين عليه السلام فرمود: (، حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام با نرمي و سخت گيري در بخشش اموال با پيروان خود زندگي کرد زيرا مي دانست که پس از او بر ضد شيعيان او مي شورند و آنها را در سختي و مشکلات قرار مي دهند. امّا حضرت مهدي عليه السلام وقتي قيام کرد با دست و دل بازي «بخشش هاي فراوان» و با قاطعيّت با مردم برخورد مي کند زيرا مي داند که شيعيان او همواره پيروزند و کسي از آن پس بر آنها غلبه نخواهد کرد).