امام حسين عليه السلام فرمود: (هر بار که خدمت پدرم حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام مي رسيديم او را گريان مي يافتيم. روزي حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام براي ما توضيح داد و فرمود:

وقتي رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم در قرائت قرآن به آيه 41 نساء مي رسيد که خدا فرمود «چگونه خواهيد بود آنگاه که از هر امّتي گواهي گرد مي آوريم، و تو را اي رسول خدا گواه اين امّت قرار مي دهيم؟» پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم گريه مي کرد. پسران من نگاه کنيد به گواه اعمال اين امّت که چگونه اشک مي ريخت، امّا امّت را بنگريد که مي خندند! سوگند بخدا! اگر ناآگاه نبودند نمي خنديدند، چگونه کسي بيهوده مي خندد در حاليکه شب و روز را پشت سر مي گذارد و اختياري بر خود ندارد، و نمي داند چه بر سر او آمده است؟ از نعمتي که از او گرفته شد يا بلائي که نازل گرديد، يا مرگ ناگهاني که در کمين است؟ و در پيش روي او روزي قرار دارد که کودکان پير مي شوند، و پيران در هم کوبيده مي شوند، و زنان باردار فرزند سقط مي کنند که مدّت آن روز در پرتو ترس عظيم آن، پنجاه هزار سال است. «پس همه از خدائيم و بسوي او باز مي گرديم». خدايا ما را در ترس روز قيامت ياري رسان، و به ما در آن روز رحمت آور، ما را به رحمتي بپوشان که همه چيز را در برگرفته است، ما را از لطف و رحمت خود نااميد نفرما، و خشم خود را بر ما روا مدار، ما را با پيامبرت محمّد و اهل بيت پاکش که درود تو بر او و بر آنان باد محشور گردان). [2] .