373. الأمالي، مفيد - به سندش، از امام حسين عليه السلام -: چون اميرمؤمنان از مدينه به سوي بيعت شکنان در بصره حرکت کرد، در رَبَذه فرود آمد و چون از آن جا کوچ کرد، عبد اللَّه بن خليفه طايي که در قديد فرود آمده بود، او را ديد و اميرمؤمنان، او را نزد خود آورد.

عبد اللَّه به علي عليه السلام گفت: ستايش، خدايي که حق را به اهلش باز گردانْد و آن را در جايگاه خود نهاد؛ کسي را خوش بيايد يا نيايد. به خدا سوگند، محمّد صلي الله عليه وآله را نيز خوش نداشتند و با او دشمني کردند و جنگيدند و خدا هم نيرنگشان را گريبانگيرِ خودشان کرد و سختيِ روزگار را بر آنان قرار داد. به خدا سوگند، همراه تو، در هر جا و به خاطر حفظ [سنّت] پيامبر خدا مي جنگيم.

اميرمؤمنان به او - که دوست و يار ايشان بود - خيرِ مقدم گفت و او را کنار خود نشاند و از [احوال] مردم پرسيد تا به ابوموسي اشعري رسيد. عبد اللَّه گفت: به خدا سوگند، به او اعتماد ندارم و مطمئن نيستم که اگر ياوري بيابد، با تو مخالفت نورزد.

اميرمؤمنان به او فرمود: «به خدا سوگند، نزد من هم امين و خيرخواه نيست. کساني که پيش از من بودند، شيفته او بودند و وي را حاکم و مسلّط بر مردم کردند و من، خواستم که او را برکنار کنم؛ امّا [مالک] اشتر از من خواست که او را باقي بدارم و با وجود آن که او را خوش نداشتم، باقي اش گذاشتم و او را تا تغيير دادنش در آينده، تحملّ کردم».

امام عليه السلام با عبد اللَّه در همين سخن بودند که گروه فراواني از سوي کوهستان طَي روي آوردند. اميرمؤمنان فرمود: «ببينيد که اين گروه کيستند؟».

سواران، به تاخت رفتند و طولي نکشيد که بازگشتند و گفته شد: اينها [از] قبيله طي هستند که گوسفند و شتر و اسب برايت مي آورند و برخي از آنان، هدايا و چيزهاي باارزشي برايت آورده اند و برخي، اراده کوچ کردن همراه تو به سوي دشمنت را دارند.

اميرمؤمنان فرمود: «خدا به [قبيله] طَي، پاداش خير دهد. «خداوند، مجاهدان را بر نشستگان، برتري و اجري بزرگ بخشيده است»».

چون آنان به امام عليه السلام رسيدند، سلام کردند. عبد اللَّه بن خليفه گفت: به خدا سوگند، آنچه از آن گروه و زيباييِ شکل آنها ديدم، مرا شادمان کرد. سخن گفتند و خوب فهماندند. به خدا سوگند، به چشم خود، سخنوري بليغ تر از سخنران ايشان نديده ام.

عُدَيّ بن حاتم طايي برخاست و پس از حمد و ثناي الهي گفت: امّا بعد، من در زمان پيامبر خدا مسلمان شدم و همان روزگار نيز زکات دادم و با مرتدانِ پس از او جنگيدم و هدفم از اين کارها [به دست آوردن] پاداش الهي بود و پاداش نيکوکار و پرهيزگار، بر عهده خداست. به ما خبر رسيده که مردمي از مکّه، بيعت تو را شکسته و ستمکارانه با تو مخالفت کرده اند. ما نزد تو آمده ايم تا به حق، ياري ات دهيم و ما در خدمت توييم. هر چه دوست داري، به ما فرمان بده. سپس چنين سرود:

و ما پيش تر نيز خدا را ياري کرده ايم

و تو به حق، نزد ما آمده اي. پس به زودي ياري مي شوي.

ما به تنهايي، جاي همه مردم را برايت پُر مي کنيم

و تو بدان از هر کس ديگري سزاوارتري.

آن گاه اميرمؤمنان فرمود: «خدا به [قبيله] شما، از جانب اسلام و مسلمانان، جزاي خير دهد که از سرِ طاعت، مسلمان شديد و با مرتدان جنگيديد و قصد کمک به مسلمانان را کرديد».

سعيد بن عبيد بُحتُري، از بني بُحتُر، برخاست و گفت: اي اميرمؤمنان! برخي از مردم مي توانند آنچه در درون دارند، بر زبان جاري کنند و برخي نمي توانند آنچه را در درون خويش مي يابند، ابراز کنند. اگر به سختي اين کار را بکند، بر او سخت است و اگر درون را ابراز نکند، حزن و اندوه بر او سخت مي گيرد. به خدا سوگند، من همه آنچه در درون دارم، نمي توانم با زبانم ادا کنم؛ امّا به خدا سوگند، مي کوشم تا برايت آشکار کنم، و کاميابي به دست خداست.

امّا من، خيرخواه تو در نهان و آشکارم و در هر جا همراه تو با دشمنان مي جنگم و حقّي را براي تو مي بينم که براي پيش تر از تو نمي ديدم و در اين روزگار نيز براي کس ديگري نمي بينم، به دليل فضيلت تو در اسلام و خويشاوندي ات با پيامبر صلي الله عليه وآله. هيچ گاه از تو جدا نمي شوم تا آن که پيروز شوي و يا من در پيشگاهت بميرم.

اميرمؤمنان فرمود: «خدايت بيامرزد! زبانت آنچه را از [محبّت] ما در درون داشتي، ابراز کرد و ما از خدا مي خواهيم که عافيت را روزي ات کند و بهشت را پاداشت دهد».

چند تن ديگر از آنها سخن گفتند.... سپس، اميرمؤمنان حرکت کرد و ششصد مرد از قبيله طَي به دنبالش حرکت کردند تا آن که در ذي قار [1] فرود آمد، در حالي که [هفتصد مرد ديگر به وي پيوسته بودند و] هزار و سيصد نفر بودند.