نامه ي تو به من رسيد که نوشته بودي از اعمال و رفتار تو چيزهائي به من رسيده، که نسبت به آنها ناراحتم، و سزاوار است آنها را ترک کني! بدان که فقط به اذن خداوند مي شود کار نيکي را انجام داد، و اگر اذن او نباشد، انجامش ممکن نيست، اما آنچه که گفتي درباره ي تو، از ناحيه ما خبري رسيده، اينها سخنان سخن چين و چاپلوسان است. من نه تدارک جنگي ديده ام و نه بر عليه تو قيامي بپا کرده ام. و به خدا سوگند، تنها براي اين ترک جنگ، از خداوند مي ترسم و فکر نمي کنم خداوند راضي باشد و هيچ عذري نيست که من با حزب شيطاني و ظالمت مبازره نکنم.

آيا تو قاتل حجر بن عدي نيستي؟ آيا تو قاتل نمازگزاران متدين و عابدي نيستي که با اهل ظلم و بدعت مبارزه مي کردند؟ کساني که در راه خدا از هيچ سرزنشي نمي ترسيدند، تو بودي که آنها را ظالمانه به شهادت رساندي، پس از آن که تو [با مکر و نيرنگ] به آنها امان دادي. به آن پيمانهاي محکم توجه نکردي و با کمال جسارت و با بي رحمي با آنها رفتار کردي.

آيا تو قاتل عمرو بن حمق، يار باوفاي پيامبر نيستي؟ اين بنده ي صالح خدا که عبادت جسمش را ضعيف، و رنگ صورتش را زرد نموده بود، پس از آن که به او امان دادي، آنچنان امان نامه اي که اگر به پرنده اي داده مي شد از قله ي کوه به نزد تو مي آمد، تو بودي که او را با جرئت بر پروردگارت و نقض عهد، به شهادت رساندي.

آيا تو نبودي که ادعا کردي، زياد بن سميه که به زنا از غلام ثقيف، زاده شده است فرزند پدرت مي باشد؟

و حال آن که پيامبر فرمود: فرزند مربوط به پدر است. و زناکار را بايد سنگسار نمود.

تو بودي که سنت پيامبر را ترک کردي و هواي نفست را پيروي نمودي، سپس همين ابن زياد را بر اهل عراق مسلط کردي تا مردم را قتل عام و دست و پاي آنان را قطع نمايد و چشم هاي آنان را از حدقه بيرون آورد و آنها را بر درخت خرما به دار آويزد. گويي تو اصلا از اين امت نيستي و آنها از تو نيستند!

آيا تو نبودي که به ابن سميه نوشتي؛ هر کس پيرو علي بن ابي طالب است، به قتل برسان بعد از آن که او به تو نامه نوشت، حضري ها بر دين و راه علي عليه السلام سير مي کنند و او تمام آنها را به قتل رساند و آنها را مثله کرد. به خدا قسم دين علي، همان دين پيامبر است که به خاطر آن، با تو و پدرانت مبارزه کرد و اين همان ديني است که تو امروز در جايگاه آن نشستي و اگر آن نبود شرافت تو و پدرت زودگذر بود و تا امروز باقي نمي ماند.

اي معاويه! به من گفتي: دينت را در نظر بگير و هم چنين امت محمد را در نظر بگير، و از تقرقه اين امت بپرهيز، مبادا آنها را به فتنه بکشاني و حال آن که من فتنه اي بالاتر و عظيم تر از حکومت تو نمي بينم و بر ماست که با تو مبارزه کنيم. اگر اين کار را انجام دهم، مايه ي تقرب به خداست و اگر آن را رها کنم، بايد استغفار نمايم، و از خدا توفيق و راهنمايي مي طلبم.

و اي معاويه! گفتي: اگر مرا محکوم کني، من هم تو را محکوم مي کنم و اگر با من دشمني کني، من نيز با تو دشمني مي کنم، پس هر چه مي تواني با من دشمني کني، اميدوارم که از ناحيه ي تو و مکر تو به من آسيبي نرسد، و کج انديشي هاي تو، به خودت ضرر زند، چرا که بر مرکب جهلت سوار شدي و حرص بر نقض عهد و پيمان داري،

و به جانم سوگند که تو به هيچ پيمان و شرطي پايبند نبودي.

تو آنان را به شهادت رساندي در حالي که آنان، آماده نبرد نبودند و ناجوانمردانه کشته شدند و تو اين کار را انجام ندادي، مگر به خاطر اين که آنان فضايل ما را بازگو مي کردند، و نسبت به حق ما ارادت نشان مي دادند.

و تو آنها را کشتي از ترس اين که اگر آنها را نکشي خواهي مرد.

اي معاويه! آماده ي قصاص الهي باش، و به روز حساب ايمان بياور، و بدان که براي خدا دفتر و کتابي است که هيچ ريز و درشتي نيست، مگر آن که در آن ثبت مي شود.

خداوند هرگز فراموش نمي کند که تو به ظن و گمان دستگير مي کردي و به صرف اتهام مي کشتي، و اولياي خدا را به غربت تبعيد مي کردي و براي فرزند شارب الخمرت و همبازي سگان، بيعت گرفتي. يقينا نفست به خسران رفت و دينت پايمال شد، و مردم را فريب دادي و امانت الهي را خراب نمودي و به گفتار جاهل و نادان گوش دادي و مردان متقي و پرهيزگار را خوار شمردي.