امام حسين عليه السلام فرمود: (پس از ستايش الهي، نامه تو بمن رسيد، يادآور شدي که من در مخالفت تو متصدّي کارهايي شده ام که از من انتظار نمي رفت همانا درهاي نيکوکاري بر روي کسي گشاده نشود جز بخواست خداوند. امّا آنچه را نوشتي که اخباري از من بتو رسيده، اين کلمات را مردم چاپلوس و دروغگو بهم بافته اند، مرا امروز با تو مخالفت و جنگ نيست، سوگند به خدا که در ترک آن بيمناکم و خداوند را بترک آن خشنود نمي دانم، ودر ترک اين عادت عذري در نزد تو و در نزد اين گمراهان ملحد که لشگر ظَلَمِهْ و دوستدار شياطين اند عذري ندارم.

افشاي جنايات معاويه

هان اي معاويه! آيا تو آنکس نيستي که حجر کندي را کشتي؟ و مردم نمازگزار و پرهيزکار را که ظلم و بدعت را نمي پسنديدند؟ و در امر دين از سرزنش کسي نمي ترسيدند؟ تو با ظلم و ستم آنها را کشتي با اينکه سوگندهاي فراوان خوردي عهد و پيمان استوار نمودي که آنها را نمي کشي، بي آنکه درملک تو فتنه اي پديد آورند، يا دشمني آغاز کنند. هان اي معاويه، تو آنکس نيستي که عمروبن حَمِق خزاعي صحابي رسول خداي را کشتي؟ آن مرد صالح که عبادت اندامش را فرسود و پيکرش را لاغر کرد و رخسارش را زرد نمود از پس آنکه او را خط امان دادي،و بعهد خداي محکم نمودي با آن ميثاق و پيمان که اگر مرغي را عطا مي کردي از فراز کوهاي بلند بنزد تو مي آمد، آنگاه بر خداي جرئت کردي، و عهد خداي را کوچک شمردي، و بي جرم و جنايت او را کشتي.

آيا تو آنکس نيستي که زياد بن سميّه را که در بستر برده اي که عبدي از بني ثقيف بود متولّد شد با خود برادر خواندي؟ و او را پسر ابوسفيان شمردي؟ و حال آنکه رسول خدا فرمود: «مولود منسوب بفراش است، و بهره زناکار سنگ است.».

تو به مصلحت خويش سنّت رسول خداي را پشت پاي زدي، و پسر عبيد را برادر گرفتي، و بحکومت عراقين فرستادي، تا دست و پاي مسلمانان را قطع کرد، و چشم هاي ايشان را به آهن گداخته نابينانمود، و بدن هاي ايشان را بر شاخه هاي درخت خرما آويزان کرد. گويا از اين امّت نبودي، و اين امّت را با تو هيچ نسبت نبود.

آيا تو آنکس نيستي که زياد بن ابيه براي تو نوشت مردم حضرميّين بر دين علي ميروند، و تو او را دستور دادي که از آنان که بر دين علي ميروند يک تن زنده مگذار، و او همگان را کشت ومُثله کرد، و حال آنکه سوگند به خداي علي عليه السلام بحکم اسلام، ترا و پدر تو را دستخوش شمشير مي ساخت و امروز به بهانه همان دين غصب مسند خلافت کردي و گر نه شرف تو و پدر تو آن بود که زمستان و تابستان دنبال شتران کاسبي مي کرديد.

و اينکه گفتي: «نگران نفس خويش و دين خويش و امّت محمّد باشم، و ايشان را در فتنه نيفکنم، و از شقّ عصاي امّت و پراکندگي جماعت بپرهيزم». من هيچ فتنه اي را در اين امّت بزرگتر از خلافت و حکومت تو نمي دانم و از براي خود و دين خويش و امّت محمّد هيچ سودي افضل از آن ندانم که با تو جهاد کنم، اگر اين جهاد را بپاي دارم به قرب حق نزديکتر باشم و اگر مهلتي خواهم يا سُست شوم از اين گناه بايد استغفار کنم و از خداوند رشد خويش ميجويم و اينکه گفتي: «اگر انکار کنم تو را، انکار ميکني مرا، و اگر در فکر دشمني تو باشم، دشمن من خواهي بود».

واي بر تو چه در خاطر داري؟ اميد من چنان است که دشمني تو زيان نداشته باشد جز آنکه به تو باز گردد زيرا که بر جهل خويش سوار شدي، و بر نقض عهد حريص گشتي. قسم بجان خودم که وفا به هيچ عهد و شرطي نکردي، و مسلمانان را بعد از عهد و پيمان و صلح و سوگند کشتي بي آنکه با تو مبارزه اي کنند و نبردي آغاز نمايند، و جرم و گناه ايشان جز ذکر فضايل ما و تعظيم حقوق ما نبود، پس کشتي ايشان را از بيم آنکه مبادا تو هلاک شوي وايشان زنده بمانند، يا بميرند و حرارت تيغ تيز تو را نچشند. بدان اي معاويه که روز حساب مي آيد، و هنگام قصاص فرا ميرسد، بدان که خداي را کتابيست که چيزي از کوچک و بزرگ اعمال را فروگذار نکرده و در آن کتاب ثبت است، و خداوند نگرانست که مردم را ببهتان گرفتي، و دوستان خداي را به تهمت زدي و جماعتي را کُشتي و گروهي را از خانه ها و شهرهاي خود، بيرون کردي، و از براي پسرت يزيد که غلامي شراب خواره و سگ باز بود، از مردم بيعت گرفتي، اين نيست جز اينکه خود را هلاک کردي ودين خود را نابود کردي و پراکنده نمودي رعيّت خود را، و خراب کردي امانت خود را، گوش فرا دادي سخن سفيه جاهل را، و بيم دادي مردم پارسا و متقّي را تا بر گردن آرزو سوار شدي، والسلام.