317. دلائل الإمامة - به نقل از محمّد کناني، از امام صادق عليه السلام -: امام حسين عليه السلام به يکي از سفرهايش رفت و مردي از فرزندان زبير بن عوّام - که به امامت ايشان معتقد بود -، همراه او بود. در ميان راه، در منزلگاهي، زير درخت خرماي خشکي - که به علّت بي آبي خشک شده بود - فرود آمدند. براي امام حسين عليه السلام زير آن درخت، فرش گسترده شد و درخت روبه روي امام عليه السلام هم، خشک و بي خرما بود. [آن نواده زبير] مي گويد: امام عليه السلام دستش را بالا برد و دعايي کرد که نفهميدم. درخت خرما، سبز شد و به حال اوّلش بازگشت و برگ درآورد و خرما داد.

سارباني که شتر از او کرايه کرده بود، گفت: به خدا سوگند، اين، سِحر است.

امام حسين عليه السلام فرمود: «واي بر تو! اين، سِحر نيست؛ بلکه دعاي مستجابِ فرزند پيامبر است».

سپس، کاروانيان از درخت، بالا رفتند و آن قدر خرما چيدند که همه آنها را کفايت کرد.