252. الفتوح: چون مروان امام حسين عليه السلام را به بيعت با يزيد فرمان داد، امام عليه السلام فرمود: «واي بر تو! آيا مرا به بيعت با يزيد، فرمان مي دهي، در حالي که او مردي فاسق است؟! اي که لغزشت بزرگ است! سخنِ بس بيراهي گفتي. من، تو را بر سخنت سرزنش نمي کنم که تو بر زبان پيامبر خدا لعنت شدي، در حالي که هنوز در پشت پدرت، حکم بن ابي عاص بودي، و لعنت شده پيامبر خدا، جز اين نمي تواند باشد که به بيعت با يزيد، فرا بخواند».

سپس امام عليه السلام فرمود: «اي دشمن خدا! از من دور شو که ما خاندان پيامبر خداييم و حق، ميان ماست و زبان هايمان، به حق سخن مي گويد. شنيدم که پيامبر خدا مي فرمايد: خلافت بر خاندان ابوسفيان و نيز بر آزاد شدگان [1] فرزندان آزاد شدگان، حرام است و چون معاويه را بر منبر من ديديد، شکمش را بشکافيد.

به خدا سوگند، اهل مدينه، او را بر منبر جدّم ديدند و آنچه فرمان يافته بودند، نکردند و خدا هم، آنان را به پسرش يزيد، مبتلا کرد. خدا عذابش را در آتش دوزخ بيفزايد!».

253. مثير الأحزان: مروان به وليد، حاکم مدينه، اشاره کرد کساني را که به بيعت با يزيد رضايت نداده اند، گردن بزند. امام حسين عليه السلام به مروان فرمود: «واي بر تو، اي پسر زنِ کبود چشم! [2] تو به گردن زدن من فرمان مي دهي؟ نادرست گفتي و پستي کردي. ما اهل بيت نبوّت و معدن رسالتيم و يزيد، فاسق، شراب خوار و قاتل مردم است. مانند من، با مانند او بيعت نمي کند؛ امّا ما و شما منتظر مي مانيم تا ببينيم کدام يک از ما به خلافت و بيعت، سزاوارتريم».