248. أنساب الأشراف: معاويه به امام حسين عليه السلام نوشت: امّا بعد، خبر کارهايي از تو به من رسيده که آنها را از تو بعيد مي دانم. اگر آن خبرها درست باشد، با تو بر آنها موافقت نمي کنم. به جانم سوگند، کسي که به پيمان خود و عهد و ميثاق الهي وفا کند، سزاوار وفاست؛ و اگر آنها درست نباشند، تو در ميان مردم، بيشترين سهم را از اين داري و به بهره خود مي آغازي و به عهد خدا وفا مي کني. مرا به قطع پيوند و بدي با خود، وادار مکن. اگر مرا انکار کني، انکارت مي کنم و اگر به من نيرنگ بزني، به تو نيرنگ مي زنم. از شکستن اجتماع اين امّت و بازگرداندن آنها به فتنه بپرهيز. تو مردم را تجربه کرده و آزموده اي و پدرت از تو برتر بود، و نظر کساني که به تو پناه مي آورند، بر او گِرد آمده بود و گمان نمي برم آنچه براي پدرت نکردند، براي تو بکنند. پس به فکر خود و دينت باش و «کساني که يقين ندارند، تو را سبک نشمارند».

امام حسين عليه السلام در پاسخ معاويه نوشت: «امّا بعد، نامه ات به من رسيد. نوشته بودي که خبر کارهايي از من به تو رسيده که دوست نداري [گفته باشم] و اگر درست باشد، با من بر آنها موافقت نمي کني، و جز خدا، به نيکي ها ره نمي نمايد و به آنها موفّق نمي دارد. امّا سخن چيني انجام شده براي تو را چاپلوسان سخن چينِ تفرقه افکنِ ميان جماعت کرده اند. من، سرِ جنگ و مخالفت با تو را ندارم. سوگند به خدا، آن را وا نهاده ام و من، از اين وا نهادن، از خدا مي ترسم و گمان نمي کنم خداوند از اين که دشمني با تو را کنار گذاشته ام، و درباره تو و دوستان متجاوز ملحدت - که حزب ظالمان و دار و دسته شيطان اند -، در برابر خدا، عذري جز آنچه خود بپذيرد، ندارم.

آيا تو حجر بن عدي و يارانش را به ستم و تجاوز نکشتي؛ آنان که نمازگزار و عابد بودند و ستم را زشت و بدعت ها را دهشتناک مي شِمُردند و از سرزنش هيچ سرزنشگري در راه خدا نمي ترسيدند؟ اين قتل را پس از امان دادن به آنها، با همه وثيقه ها و سوگندهاي غليظ و شديد، انجام دادي.

آيا تو قاتل عمرو بن حَمِق، صحابي پيامبر خدا، نيستي که عبادت، فرسوده اش کرده و رنگش را زرد و بدنش را لاغر نموده بود؟

آيا تو زياد بن سميّه را که بر بستر عبيد (برده ثقيف) زاده شده بود، پسر پدرت نخواندي، در حالي که پيامبر خدا فرموده بود: فرزند، متعلّق به بستر است و براي زناکار، سنگ است؟ تو سنّت پيامبر خدا را وا نهادي و به عمد، با فرمان او مخالفت کردي و از سرِ تکذيب، هوس خود را دنبال کردي، بي آن که رهنمودي از جانب خدا داشته باشي. سپس، زياد را بر کوفه و بصره مسلّط کردي تا دستان مسلمانان را قطع کند و چشمان آنان را با ميله داغ، برکَنَد و به شاخه هاي نخل بياويزد. گويي تو از امّت نيستي و او هم از تو نيست که پيامبر خدا فرمود: هر کس بيگانه اي را جزء خاندان قومي حساب کند که نسبش آن نيست، ملعون است.

آيا تو همان نيستي که [زياد] ابن سميّه به تو نوشت: حَضْرَميان بر دين علي هستند، و تو به او نوشتي: هر کس را که بر دين علي و انديشه اوست، بکُش، و او هم به فرمان تو، آنان را کُشت و مُثلِه کرد؟ دين علي عليه السلام دين محمّد صلي الله عليه وآله است که بر سرِ آن با پدرت مي جنگيد؛ کسي که با بستن خود به [آيين] او، بر اين جايگاه نشسته اي و اگر او نبود، برترين شرف تو، زحمت ترتيب دادن دو سفر [زمستاني و تابستاني قريش] در طلب شراب بود.

گفته اي: به خودت و دين و امّت بينديش و اجتماع و اُلفت امّت را نشکن و مردم را به فتنه باز نگردان. من، فتنه اي بزرگ تر از فرمان روايي تو بر اين امّت نمي شناسم و براي خود و دينم، رأيي برتر از جهاد با تو نمي دانم. اگر جهاد کنم، مايه نزديکي من به پروردگارم است و اگر آن را وا گذارم، گناهي است که از فراوانيِ تقصيرم در آن، از خدا مغفرت مي طلبم و از خدا مي خواهم که به درست ترين کار، موفّقم بدارد.

امّا زيان نيرنگ تو با من، بيش از هر کس ديگر، به خودت مي رسد؛ مانند همين کار تو با اين چند تني که آنان را کُشتي و مُثله شان نمودي، با آن که آنان، در صلح با تو بودند و نه با تو جنگيده و نه پيمانت را شکسته بودند و فقط، از چيزي ترسيدي که اگر هم آنان را نمي کُشتي، پيش از اين مي مُردي يا آنان، پيش از رسيدن به آن مي مُردند.

پس، اي معاويه! قصاص را در پيش رو داري. به حساب، يقين داشته باش و بدان که خدا، نوشته اي دارد که هيچ کار کوچک و بزرگي نيست، جز آن که آن را برشمرده است. خدا فراموش نمي کند دستگير کردن هايت را به خاطر بي اعتمادي و بدبيني، و کُشتن اوليا را به شُبهه و تهمت، و بيعت گرفتنت را از مردم براي پسرت، آن جوانِ نابخرد، شرابخوار و سگباز!

جز اين نمي دانم که خود را تباه کردي و دينت را هلاک نمودي و امانتت را خوردي و مردمت را فريفتي و جايگاهي از آتش براي خود برگرفتي. پس «دور باد قوم ظالم از رحمت الهي»»!