72. الفتوح: [در مسير کربلا] امام حسين عليه السلام به حرکتش ادامه داد تا در خُزَيميّه [1] . فرود آمد و يک شبانه روز در آن جا، اقامت کرد. چون صبح شد، خواهرش زينب عليها السلام دختر امام علي عليه السلام به او روي آورد و گفت: برادر من! آيا تو را از چيزي که ديشب شنيدم، باخبر کنم؟

امام حسين عليه السلام فرمود: «آن چيست؟».

زينب عليها السلام گفت: در ساعتي از شب، براي قضاي حاجتي بيرون رفتم و شنيدم که هاتفي از غيب، ندا مي دهد و مي گويد:

«هان، اي چشم! نيک بنگر

چه کس پس از من، بر شهيدان مي گِريد؟

بر گروهي که مرگ هايشان، آنان را مي رانَد

به سوي تقدير و براي عملي کردن وعده ام».

پس امام حسين عليه السلام به زينب عليها السلام فرمود: «خواهر من! آنچه حکم شده، حتماً خواهد شد».

73. الفتوح - از امام حسين عليه السلام (در پاسخ به عمر بن عبد الرحمان که به نرفتن به سوي عراق، نظر داده بود) -: اي پسرعمو! خداوند، جزاي خير به تو دهد. من دانستم که تو از سرِ خيرخواهي مي گويي؛ امّا هر چه خداوند حکم کند، همان مي شود؛ به نظرت عمل بکنم يا نکنم.

74. تهذيب الکمال: ابو بکر بن عبد الرحمان بن حارث بن هشام، نزد امام حسين عليه السلام آمد و گفت: اي پسرعمو! من، دلسوز تو هستم و نمي دانم که به نظر تو چه قدر خيرخواه تو هستم؟

امام عليه السلام فرمود: «اي ابو بکر! تو فريبکار و متّهم نيستي. سخنت را بگو».

گفت: ديدي که عراقيان با پدر و برادرت چه کردند و تو مي خواهي به سوي آنان بروي؟! آنان، بنده دنيايند و همو که به تو وعده ياري داده است، با تو مي جنگد و همو که تو برايش از کسي که او را ياري مي دهد، دوست داشتني تري، تو را وا مي نهد. پس خدا را به يادت مي آورم که جانت را بپايي!

امام عليه السلام فرمود: «اي پسرعمو! خداوند، جزاي خير به تو دهد که براي درستي نظرت کوشيدي؛ ولي هر چه خدا حکم کند، همان مي شود».

ابو بکر، کلمه استرجاع (إنا للَّه...) را بر زبان راند و گفت: ما از آنِ خداييم. [مصيبت تو را] اي ابا عبد اللَّه! به حساب خدا مي گذاريم.

75. تاريخ الطبري - به نقل از عمر بن عبد الرحمان بن حارث بن هشام مخزومي -: چون نامه هاي عراقيان به امام حسين عليه السلام رسيد و براي حرکت به سوي عراق آماده شد، بر او - که در مکّه بود - درآمدم و پس از حمد و ثناي الهي گفتم: امّا بعد، اي پسرعمو! من آمده ام تا نصيحتي را که مي خواهم، به تو بگويم. پس اگر چنين مي بيني که نصيحت مرا گوش مي کني، بگويم؛ وگرنه، از آنچه مي خواهم بگويم، باز ايستم.

امام عليه السلام فرمود: «بگو. به خدا سوگند، گمان نمي کنم تو بد رأي و در پيِ زشتي و زشتکاري باشي».

به ايشان گفتم: به من خبر رسيده که تو مي خواهي به عراق بروي و من، از اين حرکت تو بيمناکم. تو به سرزميني وارد مي شوي که کارگزاران و اميرانش در آن اند و بيت المال را به دست دارند و مردم، بندگان اين درهم و دينارند، و تو را ايمن نمي بينم از اين که همو که وعده ياري ات داده، يا آن ديگري که رو در روي توست و در عين حال، تو برايش از همرزمش عزيزتري، با تو نجنگند.

امام حسين عليه السلام فرمود: «اي پسرعمو! خداوند، جزاي خيرت دهد. به خدا سوگند، دانستم که تو به راه خيرخواهي رفتي و عاقلانه سخن گفتي؛ ولي هر چه حکم شده، همان مي شود؛ به نظرت عمل بکنم يا نکنم. تو نزد من، ستوده ترين نظردهنده، دلسوزترين و خيرخواه ترين هستي».

از نزد او بازگشتم و بر حارث بن خالد بن عاص بن هشام درآمدم. از من پرسيد: آيا حسين را ديدي؟

به او گفتم: آري.

پرسيد: او به تو چه گفت و تو به او چه گفتي؟

گفتم: به او چنين و چنان گفتم و او هم چنين و چنان گفت.

گفت: به خداوندِ مروه خاکستري سوگند، نصيحتش کردي. هان! به خداوندگار کعبه سوگند که نظر درست، همان است که تو دادي، بپذيرد يا نپذيرد.

سپس گفت:

بسا کسي که از او خيرخواهي مي کني؛ امّا مي فريبد و هلاک مي کند

و بسا کسي که در درون به او بدگماني؛ امّا خيرخواه واقعي است.