65. الفقه المنسوب إلي الإمام الرضا عليه السلام: عالِم (امام رضا عليه السلام) مي گويد: حسن بن ابي حسن بصري به امام حسين عليه السلام نامه نوشت و از او درباره قدر پرسيد.

امام عليه السلام به او نوشت: «از آنچه درباره قدر به ما اهل بيت رسيده و برايت توضيح مي دهم، پيروي کن که هر کس به خير و شرّ قدر، ايمان نياورد، کافر شده است و هر کس معصيت [انسان ها] را بر عهده خداي بگذارد، فسق و فجور ورزيده و افترايي بزرگ به خدا بسته است.

خداوند - تبارک و تعالي - به اجبار، اطاعت نمي شود و به چيره شدن بر او، نافرماني نمي گردد و بندگان را در هلاکت، مهمل نمي گذارد؛ بلکه او مالک چيزي است که به مِلکيت آنان درآورده است و بر چيزي که ايشان را به آن قادر کرده، قادر است. پس اگر بندگان، تصميم به فرمان بُرداري بگيرند، نه از آنان جلوگيري مي کند و نه به تأخيرشان مي اندازد و اگر بخواهند نافرماني کنند، امّا بخواهد بر آنان منّت بگذارد، ميان آنان و معصيت، مانع مي شود و اگر چنين نکند، آنان را به زور، به معصيت وا نمي دارد؛ بلکه چون به آنان قدرت بخشيد و سپس که هشدارشان داد و انذارشان کرد و برايشان حجّت آورد و به گردنشان نهاد و به آنها امکان داد و راهي هم براي آنچه ايشان را به سوي آن خواند و ترک آنچه نهي کرد، قرار داد، آنها را به برگرفتن آنچه به ايشان فرموده، قادر ساخت، بي آن که حتماً لازم باشد آن را برگيرند و نيز بر آنچه نهيِشان کرده، توانايي بخشيد، بي آن که حتماً [لازم باشد] ترکش کنند.

ستايش، ويژه خدايي است که بندگانش را بر آنچه ايشان را فرمان داده، توانا قرار داد تا بدان نيرو، به آن دست يابند و آنان را از آن [بدي ها] باز داشت و عذر کسي را که توان انجام دادن نيافت، کوششي مقبول قرار داد».