امام حسين عليه السلام فرمود: (اي همراهان من! بدانيد که شما با من از ديارتان بيرون آمديد در حالي که فکر مي کرديد من بسوي مردمي رهسپارم که هم در زبان و هم در دل با من بيعت کرده اند. ولي الآن ماجرا بر عکس شده است چون که شيطان بر آنان چيره گشته و ياد خدا را از خاطره آنان فراموش ساخته است. اکنون هدفي جز کشتن من و يارانم را ندارند، ياراني که که همگام با من در تلاشند و از حريم اهلبيت دفاع مي کنند. مي ترسم شما اين حقيقت را ندانيد و يا حياء بورزيد، حيله و نيرنگ از ديدگاه ما اهلبيت حرام است. اکنون هر کس از شما همراهي با ما را خوش ندارد باز گردد، پوشش شب فراگير است و راه ها بي خطر، زمان گرما و حرارت هم نيست، هر کس با اختيار خويش با ما دوستي و همراهي کند البتّه در بهشت با ما خواهد بود و از غضب خداي رحمان نجات خواهد يافت که جدّم پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: «فرزندم حسين در ساحل فرات در سرزمين کربلا تنها و با لب تشنه کشته مي شود، هر کس او را ياري کند مرا ياري کرده است و فرزند او قائم آل محمّد (عج) را ياري کرده است، و اگر کسي تنها با زبانش ما را ياري کند در روز قيامت در ميان حزب ما خواهد بود.») [1] .