225. المحاسن - به نقل از زيد بن ارقم -: امام حسين عليه السلام فرمود: «از پيروان ما، جز صدّيق شهيد نيست».

گفتم: فدايت شوم! چگونه چنين مي شود، در حالي که توده آنها در بسترهايشان مي ميرند؟

فرمود: «آيا در کتاب خدا در سوره حديد نخوانده اي: «و کساني که به خدا و فرستادگانش ايمان آوردند، آنان، نزد خداوندگارشان صدّيقان و شهيدان هستند»»؟

گفتم: گويي تاکنون اين آيه از کتاب خدا را هرگز نخوانده ام.

فرمود: «اگر شهيدان، فقط کساني بودند که تو مي گويي (کساني که در جنگ شهيد مي شوند)، تعداد شهيدان، اندک بود».

226. تفسير فرات الکوفي - به نقل از ابوجاريه و اصبغ بن نُباته -: هنگامي که مروان، امير مدينه بود، براي مردم خطبه خواند و به اميرمؤمنان، ناسزا گفت. پس امام

حسين عليه السلام خشمگينانه برخاست و بر مروان درآمد و به او فرمود: «اي پسر زنِ کبودْ چشم [1] و پسر زن شپش خوار! تو به علي ناسزا مي گويي؟!....

آيا از آنچه درباره تو و يارانت، و نيز آنچه [از قرآن] درباره علي عليه السلام است، باخبرت نکنم؟ خداوند - تبارک و تعالي - مي فرمايد: «کساني که ايمان آوردند و کار شايسته کردند، به زودي خداوند رحمان، براي آنها [در دل ديگران] محبّتي مي نهد». اين، براي علي عليه السلام و پيروان اوست. «ما آن را به زبان تو آسان کرديم تا تنها پرهيزگاران را بدان بشارت دهي». پس پيامبرصلي الله عليه وآله آن را به علي بن ابي طالب عليه السلام بشارت داد».

227. الاُصول الستّة عشر - به نقل از ابوسعيد مدائني، از امام باقر، از امام زين العابدين، از امام حسين عليهم السلام -: مردي نزد پدرم [علي عليه السلام] آمد. پدرم برايش گفت: «روز قيامت، مردي از پيروان ما مي آيد که تاجِ پيامبري بر سر دارد و هفتاد فرشته، پيشاپيش او به سوي بهشت، روان اند و به او گفته مي شود: بدون محاسبه، به بهشت درآي».

228. تاريخ دمشق - به نقل از علي بن محمّد بن صائغ، از پدرش، از امام حسين عليه السلام -: پدرم، از جدّش، از جبرئيل عليه السلام از پروردگار نقل مي کند که: «زير پايه تخت عرش و بر برگي سبز از درخت خوش بوي آس (مورْد) نوشته شده است: خدايي جز اللَّه نيست. محمّد، پيامبر خداست. اي پيروان خاندان محمّد! هيچ يک از شما که لا إله إلّا اللَّه گفته باشد، روز قيامت نمي آيد، جز آن که خداوند، وارد بهشتش مي کند».

229. الخصال - به سندش، از امام حسين، از امام علي عليهما السلام -: پيامبر خدا فرمود: «اي علي! پيروان و يارانت را به ده ويژگي بشارت بده: نخست، حلال زاده بودن؛ دوم، نيکويي ايمانشان به خدا؛ سوم، محبّت خداي به ايشان؛ چهارم، گشادگيِ قبرهايشان؛ پنجم، [حرکت] نوري در پيشاپيش آنها در صراط؛ ششم، برکَندن فقر از ميان چشم هايشان (چشم طمع ندارند) و ايجاد توانگري در دل هايشان؛ هفتم، دشمني خداي با دشمنانشان؛ هشتم، در امان بودن از خوره و پيسي و ديوانگي - اي علي - و نهمينِ آنها، زدودن گناهان و زشتي هاي آنهاست؛ و دهمين، آنان در بهشت با من اند و من، با آنهايم».